باید در زندگی مان یک نفر به نام\رفیق\ باشد.
از آن هایی که بتوانیم در کنارش خود خودمان باشیم. از آن هایی که وقتی می گویم حالم خوب نیست، فقط بگوید کی و کجا باشم؟ بریم پیاده روی!
از آن رفیق هایی که دردهایت را بدون هیچ ترس و قضاوتی برایش بگویی و باخیال آسوده در آغوشش غم هایت را زار زار گریه کنی.
رفیق یکی از بهترین داشته های هر فرد است. رفاقت ریشه دارد. به روز و ماه و سال نیست، گاهی در یک آن، یک لحظه ریشه می دواند، می رود تا مغز استخوانت، توی تمام جانت، دلت را قرص می کند. رفیق به بودنش به ماندنش، به سال ها رفاقتش،به هرکسی نمی گویی رفیق، یک جوری آرام جان تواست. اگر دنیا دنیا، دریا دریا فاصله باشد، باز هم رَفیق، رفیق می ماند. از آن رفیق هایی که برایت یک فنجان چایی داغ می ریزد، تا نفس تازه کنی، دلگرم شوی... و پا به پای احساسات کوله باری از امید را پُر می کند تا سرآغاز شکفتن، پرواز کنی.
به هر کسی نمی توانی بگویی رفیق.
رفیق یعنی نیمه گمشدت، پایه ی تمام خل بازیات، تمام حس و حالت
رَفیق یعنی مامان دومِت😂
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
