نمونده از تو یه دوسم نداری نذار بمیرم محکوم دردم جای تن تو نذار که مرگو بغل بگیرم انگاری از یادت رفت هر چی که بود بین ما با رفتنت بارون گرفت باز گریه ی بی صدا
باز گریه ی بی صدا باز گریه ی بی صدا حالم خرابه دلم اسیره حرفاتو هیچ وقت یادم نمیره
یخ کرده دستام رو سیم گیتار شاید که قلبم آروم بگیره انگاری از یادت رفت هر چی که بود بین ما با رفتنت بارون گرفت باز گریه ی بی صدا
باز گریه ی بی صدا باز گریه ی بی صدا
تموم دردامو ترانه کردم که شاید با شنیدنش دلت بلرزه
همه ی آدمای شهر با بغضم گریه کردن اما تو اما تو بی وفاتر از این حرفایی اینقدر شعر نوشتم که جوهر قلمام تموم شد
مینویسم بازم مینویسم با خون تو رگام برات مینویسم تا تو بفهمی کشتی مردی رو که
حتی خون تو رگاشم واسه نوشتن از عشقت هدیه کرد حیف حیف
