متن
search
menu
صفحه نخست
متن زیبا
بیو
پیامک
درباره
پشتیبانی
جستجو
جستجو
×
متن
زیبا متن : مرجع متن های زیبا
متن زیبا
متن عاشقانه
متن تولد
متن کوتاه
متن پروفایل
دلنوشته
متن تسلیت
متن غمگین
متن خاص
متن شعر
متن استوری
کلام بزرگان
متن ادبی
متن نوحه
متن معروف
متن فلسفی
متن انگلیسی
متن زندگی
متن دوست
متن عشق
متن خدا
بیو
بیو زیبا
بیو عاشقانه
بیو غمگین
پیامک
پیامک عاشقانه
متن قشنگ
دلیل ترس تنها این است که تو با جریان زندگی ،زندگی نمی کنی
بلکه در ذهن ات زندگی میکنی
ترس تو همواره از این است که در آینده چه اتفاقی خواهد افتاد.
این یعنی ترس تو همیشه از چیزهایی است که وجود ندارد!
......
کاشکی محکوم
اغوشت شوم
شاید که تو
باورت گردد
که من زندانی
چشم توام .......
پلاس کهنه اندیشه را دور باید انداخت
زمان بر مغز و پوست کهنگی می‌تازد امروز
چه کم داریم من و تو از درخت و سنگ بی مغز زمین ای دوست
بنگر، بنگر زمین هم پوست می‌اندازد امروز
پلاس کهنه اندیشه را دور باید انداخت
زمستان هرچه بود تاریک و طولانی
دل ما هرچه شد سرد و زمستانی
زمین اما به دور از کینه ی بهمن
نشسته با گل و خورشید به مهمانی
زمین اما به دور از کینه ی بهمن
نشسته با گل و خورشید به مهمانی......
باید این سردرد را بهتر کند
فکرِ لبخندِ تو در آغوشِ من...
به شادی مردم اعتماد مکن برف
تا می‌باری نعمتی
چون بنشینی به لعنت‌شان دچاری....
همیشه سکوت نشانه ی تایید حرفِ طرف مقابل نیست،گاهی نشانه ی قطع امید از سطح شعور اوست....
زمستان
یک تو می‌خواهد
یک تو که دستانش را بشود
بی هیچ دلهره‌‌ای گرفت
یک تو که بشود
این خیابان‌های یخ زده را
گرم قدم زد...
سرمای تنهایی به از گرمای دست ناکسان...
از سرم آب گذشته ست مهم نیست اگر
غم دنیای شما نیز شود مال دلم...
من اینجا ریشه در خاکم.
من اینجا عاشقِ این خاکِ اگر آلوده یا پاکم.
من اینجا تا نفس باقی ست می مانم.
من از اینجا چه می خواهم، نمی دانم!
امیدِ روشنایی گر چه در این تیره گی ها نیست،
من اینجا باز در این دشتِ خشکِ تشنه می رانم.
من اینجا روزی آخر از دل این خاک، با دستِ تهی
گل بر می افشانم.
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه، چون خورشید.
سرود فتح می خوانم...
کاش میدونستی این مردم چقدر بی پناهند
تا کمی منصف تر میباریدی...
آهسته ببار باران!
اینجا هیچ چیز سر جای خودش نیست
که یا غرق سیلاب می شویم
یا لب هایمان از تشنگی ترک بر میدارد......
کوه من گریه نمیکرد و نمیدانستم
کوه ها اشک ندارند،فرو میریزند...
کم کم یاد خواهی گرفت عشق تکیه کردن نیست ، و رفاقت هم معنی اطمینانِ خاطر نیست و یاد می‌گیری که بوسه‌ها قرارداد نیستند ...
کم کم یاد می‌گیری که حتی نور خورشید هم می‌سوزاند اگر زیاد آفتاب بگیری ! باید باغِ خودت را پرورش دهی به جای اینکه منتظر کسی باشی تا برایت گل بیاورد ...
کم کم یاد می‌گیری که می‌توانی تحمل کنی که محکم باشی پای هر خداحافظی ، یاد می‌گیری که خیلی می‌ارزی ......
آسمان دلت که گرفت
باران میشوم برایت
روى گونه هایت جا خوش میکنم
اشکهایت را
قطره قطره همراه میشوم
تا کنارِ انحناى لبهایت
بوسه
باران
بوسه بارانت میکنم ...!!!...
دانی که چرا دار مکافات شدیم؟
ناکرده گنه، چنین مجازات شدیم؟
کُشتیم خرد، دار زدیم دانش را
دربند و اسیر صد خرافات شدیم!...
پایان تقدیر انار
سفیر خون
تابوت دانه های زنده به گور
یلدا اما
پایان تقدیر پسته ی خندان هم خواهد بود....
مردم شهر خفته اند،
و رفته گری پیر
زیر نور مهتاب
آرام آرام
فاصله ی طبقات را جارو می کند!...
دنیای بی او
نه چشم لازم دارد
نه پنجره...
ما سال‌هاست غیر زمستان ندیده‌ایم
تقویم‌ها دروغ نوشتند از بهار......
هرچند مرده‌ایم و راه می‌رویم، بی‌واژه‌ایم و حرف می‌زنیم...
اما به آدم‌های بیرونِ این مهِ غلیظ و به چشم‌های نگران بگویید؛ نگرانِ ما نباشند، خوبیم......
هر که آمد بار خود را بست و رفت
ما همان بدبخت و خوار و بی نصیب
زآن چه حاصل ، جز دروغ و جز دروغ ؟
زین چه حاصل ، جز فریب و جز فریب ؟
باز می گویند : فردای دگر
صبر کن تا دیگری پیدا شود
کاوه ای پیدا نخواهد شد ، امید
کاشکی اسکندری پیدا شود...
با تو خواهم ماند...
با تو خواهم خواند
و تو را در بهت آفتابیت خواهم بوسید
اگر ابرها بگذارند......
در خلوت روشن با تو گریسته ام
برای خاطر زندگان؛
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام
زیباترین سرود ها را
و تُرا که مردگان این سال
عاشق ترین زندگان بوده اند....
آه از غمی که تازه شود با غمی دگر جز همدلی نباشدمان مرهمی دگر......
من پر از دردم ولی کو شانه ای تا سر نهم؟
بغض امانم را بریده،شانه می خواهم رفیق...
چه کسی می‌گوید که گرانی شده است ؟
تن عریان ارزان !
آبرو قیمت یک تکه‌ی نان !
و چه تخفیف بزرگی خورده است ؛
قیمت هر انسان !...
وقت رفتن چشم در چشم عزیزانت بدوز
فک کن با خود که شاید این نگاه آخریست...
دردا و دریغا که در این بازی خونین
بازیچه ایام دل آدمیان است...
اکنون میدانم
که با تمام عزیزانم
باید خوب خداحافظى کنم.
زیرا هیچ یک از ما نمیدانیم
کدامین قرار، آخرین دیدار خواهد بود......
شکستن سنگ به
ضربات مکرر چکش نیاز دارد.
نابود کردن باورهای
منفی به تکرار باورهای
مثبت نیازمند است .
...
جمعه‌ها
حس عجیبی‌ست میان من و دل
دل آواره به تکرار تو را می‌خواند ......
به سکوت سرد زمان
به خزان زرد زمان
نه زمان را درد کسی
نه کسی را درد زمان
بهار مردمی ها دی شد
زمان مهربانی طی شد
آه از این دم سردیها، خدایا...
اگر حقیقت را خفه کرده و در زیر زمین دفن کنید ، باز هم رشد خواهد کرد و دارای چنان نیروی انفجارآمیزی خواهد شد که به هنگام انفجار هر چیزی را که در سرِ راهش باشد از میان خواهد برد ......
باغِ صبور و خسته از دی‌ماه غمگینش
برفی بدون‌ِوقفه می‌بارد به تسکینش...
تا می‌توانیم دوست بداریم ، زمانه درنگ و تردید و اما و اگر نیست ؛ وقت تنگ است و فاصله بین بودن تا نبودن بسیار اندک !
انگار باید دیوانه‌وار دوست داشت و عاشقی کرد از بس همه‌چیز به آنی وابسته است ......
هرچه مرهم میگذارم بند مى اید مگر
اى وطن خون تو از اروند می اید مگر...
آتش به دل است و خانه ها ویرانند
مردان و زنان همیشه سرگردانند
طیاره و کشتی و قطار و ماشین …
تابوت بزرگ ملت ایرانند...
من یک جنگ را به اندازۀ کافی دیده‌ام که آرزو کنم هرگز جنگ دیگری را نبینم....
همیشه فکر می‌کردم همه‌ی آدم‌ها مخالف جنگ‌اند ، تا آنکه دریافتم کسانی هم هستند که با آن موافق‌اند ، به خصوص آنان که خود مجبور نیستند در جنگ شرکت کنند !...
بهتر است بواسطه آنچه که هستید مورد تنفر قرار گیرید تا به واسطه آنچه نیستید، مورد عشق و علاقه واقع شوید....
حافظ کجای کاری !؟
فالت غلط در آمد
گفتی غمت سر آید
این عمر بود سر آمد......
سیاست مدارها به جنگ نمی‌روند ؛
تعدادشان کم است ، و طول عمرهایِ بلندی دارند !
و سرباز‌ها ، سرباز‌ها داستان‌های کوتاهِ غم‌انگیزند ......
به ندرت در هر صد نفر یک نفر ارزش آن را دارد که با او بحث کنی.بگذار دیگران هر چه دوست دارند بگویند زیرا هر کسی آزاد
است که احمق باشد....
مُرده‌ها بیشتر از زنده‌ها گل دریافت می‌کنند ، چون که افسوس قوی‌تر از قدرشناسی است !...
چگونه می‌توان کسی را ترساند که شکمش فریاد گرسنگی می‌کشد و روده‌های بچه‌هایش از نخوردن به پیچ و تاب درمی‌آید ؟!
دیگر چیزی نمی‌تواند او را بترساند ، او بدترین ترس‌ها را دیده است ......
صلح
مثل یک دسته‌گل روی مزار
تنهاست....
خانه ای که درآن مادرنفس بکشد
هیچ گلدانی خشک نمی شود....
سارای این زمانه
عاشق دارا می شود......
ترک عادت مرضِ سخت و گریبان گیری‌ست
خواستم عشق تو را ترک کنم، باز نشد!...
سال نفرین شده در قرن مصیبت یعنی
هی زمستان برود، باز زمستان برسد...
ادامه
