متن عاشقانه

مثه هوای نزدیک پاییز
مثه همون کافه و همون میز
با تو همه جا با تو همه چیز یادم میمونه...

ای کاش می شد سایه ی روی سرم باشی
درتنگنای زندگی مان در برم باشی

وقتی که دارم عاشقانه شعر می گویم
الهام شعرم، محتوای دفترم باشی

حالا که ایام جوانی رفته از دستم
مانند یک رؤیا کنارم، دلبرم باشی

تلخ است بی تو لحظه ها درموج تنهایی
پرواز کن...

آرزوی تو مرا کشت که یارم باشی
همدل و همنفس این دل زارم باشی

نکشم پای ازاین ورطه اندوه برون
تا زمانی که توهم اهل دیارم باشی

من بخوانم غزل شوق در آغوش طرب
تو هم آن زخمه همان نغمه ی تارم باشی

بی قرار تو منم مست وخراب تو...

وقتی موهایت
روی صورتت می افتند
حتما دلشان
برای دیدن چشم هایت تنگ شده
وقتی خمیازه می کشی و
دستت جلوی دهانت می رود
حتما انگشتانت
دلشان برای عطر نفست
تنگ شده
وقتی حرف می زنی
حتما گوش هایت
دلشان برای صدایت تنگ شده
حالا بگو
من بدون تو
چگونه...

پدر دنیای صبر است وتحمل
بُوَد رویش گُلی برتر زِ هر گُل

همه دنیا برایم بی‌رُخ او
نمی‌ارزد به قدر خاک یک جُل

به موقع ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ

احساس سنگ خارا نیست که همین طور بماند و بماند و بماند...
احساس مثل شاپرک
مثل عطر می پرد!
درست توی همان روزهایی که دوستت دارم
دوستم داشته باش!

غرقِ رویایِ توام
عطرت در هوا پیچید
گونه هایَم سرخ شد
بادی وزید
بوسه ات
زیباتر از هر خیالِ دیگریست.

پا گرفتی توی قلبم
کم نذاشتی تو رفاقت
دلت از من که بگیره
میارم گل درِ خونت
خوبه عطرت یادگاری
روی این تن جا بمونه
منو این چشمای عاشق
دیدنت عادتمونه...

گاهی دلم می‌خواهد
بیدار نشوم،
بگذارم دنیا
همیشه مرا
زیبای خفته ببیند…

در آغوش خواب،
همیشه خودم را
زیبای خفته‌ای می‌بینم
که به رؤیای تو پناه برده است.

گاهی پلک‌هایم را که می‌بندم،
جهان خاموش می‌شود
و فقط تویی که در خوابم
زنده می‌مانی…

غروب شد ، باران زد و برگ ها ریخته بود
باز پاییز خسته ی ، خسته ی ، خسته بود
غمگین ترین حالت پاییز عیان شد و انگار
عاشقی زیرِ نم باران دِلش شکسته بود
مرد ، کوچه ، گُلِ سرخ پَرپَر شدند و باز
عاشقانه‌ای که از هم ،...

به تمام آنچه مقدس می‌دانیم،

به هر معنویتی که نامِ خدا را با خود دارد

باور کن،

من شکل دیگری از عشقم...

و دلتنگی‌ای دیوانه‌وار

که مرز نمی‌شناسد...

زندگی گر هزار باره بود
بار دیگر تو،بار دیگرتو

تو را که صدا می زنم؛
مهتاب می شود
پرنده می خواند
شب شکوفه می زند
و قارچ های‌ِ اندوه می خشکند

به تو که فکر می کنم
ماه طلوع می کند
بهار می شود ...
و بر ردّ قدم هایت بنفشه می روید

تو نمی دانی اما
در قلب من
تمام راه ها به تو می رسد
حتی بیراهه ها...

از دورِ بازوی احساس
تا دورِ کمرِ قلب ...
با متری از مهر
اندازه گرفته مرا عشق
تا بدوزد برایم
آغوشی...

اغراق نمی‌کنم که او دینم بود
در تلخیِ غم، شفای شیرینم بود
من پای دلش دخیل می‌بستم چون:
در صحنِ دلم حضرتِ مُرفینم بود ...

او ماه بود؛
گاهی کامل و پرنور،
گاهی زخمی و رنگ‌پریده...
اما این چیزی از ماه بودنش کم نمی‌کرد؛
ماه برای آسمان، همیشه ماه است.

دوستت دارم عزیز من
و دوست داشتنت مرا شجاع می‌کند

🍂
درختان لخت شده‌اند
مثل دلم
که بی‌لبخند تو
پاییز را
با تمام برگ‌هایش
گریه می‌کند.

باد می‌وزد،
و من
در پیچ‌و‌تاب شال گردنم
دنبال ردِ آغوشت می‌گردم…
تو نیستی،
اما پاییز
همه‌چیز را به یادت می‌آورد

🍁
پاییز آمد
و برگ‌ها،
مثل خاطرات تو
یکی‌یکی از شاخه‌های دلم افتادند…
بی‌صدا،
بی‌ادعا،
اما با درد.

🌙
شب‌های پاییز
سردند…
اما من
با فکر تو
دست‌هایم را
در جیب خاطراتت گرم می‌کنم.