پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
کُرد بود، از اون اصیلاش...یه وقتایی که می خواست بگه فلانی خیلی آدم خوبیه و دوست داشتنیه و حسابی به دل می شینه و تو بگو عشقه اصلا، می گفت:" چَنی عزیزه؟! "این "خیلی عزیزه" گفتناش کلی معنا داشت واسه خودش...می گفت وقتی یکی عزیزه و عزت داره، جاش همیشه سرِ چشم آدمه، مثل عشق، مثل دوست داشتن، مثل قرآنی که جاش سرِ طاقچه ست...آدمی که عزیزه حرفش خریدار داره، نازش خریدار داره، حرمت و احترام داره وجودش برای همه، اگه باشه محبتش تو...
