پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
حال که رفته ای دِگَر، نَیا به خوابِ من، قَسَمبه سوزِ عاشقانه ای، در آخرین کلامِ تو . . . !...
پدرم! جُز تو چهکَس مرهم زخمم بشود؟!و شریکِ همه ی غُصّه ی آدم بشود؟ قهرمانی و همیشه پُرِ قدرت، تو بمان کَمَرِ کوه چهکَس دیده دَمی خَم بشود؟! ...
