پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
مَهِ شَوو تارُمبیو هیجارُممِن ای دنیامو تونَه دارُمنبویی تو نفس، نیترُم بکشُم خُت هم دونی، نا نیاره دلومبیو وَم بِرَس،که دنیام مث پوییزِه،نبویی تو، تهلَه خاره دلومتو خت دونی، دل تینام، تنگتههنی ای دلو مو، تشنه ی بنگتهتو جورِ تارازی، مو هم چی کنارُم تِکی دارُم وَ تو، بیو وادیارُمتو مینِ دلیتو چیِ گلی مو هم مِثِ خارُم تو سَوز بهاریتو کوگ هواریمو نایی نیارُمقسم ایخورُم سیتو هیمَه...
ماهی، روشنیِ دریاست ودریا، آیینه‌ای که ماه در آن میاندیشدآندَم که شب آرام نزدیک میشودچشمانِ دریا پلک میزندآه! ای خرمنِ سپیدِ مهاجرای ابرِ مهربانرهایم کن از زمینبگذار همچو نوربگذرم از هرچه آیینهستبگذار در لانه‌ی پرندهایدر لابلای پرده‌های باد، بخوابمبگذار پَر کشم تا ماهآنگاه در صفحه‌های نوردرطول و عرضِ سطوحِ زلالِ شببا یک سبد نگاهستاره بچینم از آسمان تا صبحدمبا یک بغل گُلِ کوهییک طبق بلورِ مِهر رانثارت ساز...
