شنبه , ۳ آذر ۱۴۰۳
تو خود ای گوهر یک دانه کجایی آخرکز غمت دیده مردم همه دریا باشد...
چه خوش، صیدِ دلم کردیبنازم چشم مستت را که کس ،مرغان وحشی رااز این خوشتر. نمی‌گیرد......
ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآییدایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند دریاب ضعیفان را در وقت توانایی...
چشم مست یار ِ من ؛میخانه می ریزد بهم...
-فدای پیرهن چاک ماه رویان باد! هزار جامه تقوا و ؛ خرقه پرهیز . . ....
