متن غمگین

پای ورق سختی و دلتنگی من
امضای کسی بود که چون جان من است

انسان، هرلحظه از کنار بادها می گذرد. بادهایی که به تمام سمت و سوی او می وزند. این باد است که می آید تا یک تارموی سفیدت را با خود ببرد وگردوخاک های لباس هایت را بتکاند و تمام تنت را بلرزاند

درد های من خوب نشدند
درد های من شعر شدند
و ریشه دواندند
مصرع به مصرع
بیت به بیت
قافیه به قافیه...

Love is sometimes loving someone whom you will not reach to...

‏عشق گاهی وقتا دوست داشتن کسیه که هیچ وقت به دستش نمیاری

رفتی...
و در کوچه‌های خاموشِ دل،
صدای قدم‌هایت هنوز می‌پیچد.

دست‌هایم،
به جای گرمای تو،
سایه‌ای سرد را در آغوش گرفته‌اند.

چه آسان شکستی،
آن پلِ باریک میان دو دل،
و من ماندم،
با هزار واژه‌ی نگفته،
و بغضی که هیچ شعری آرامش نمی‌دهد.

ای عشق،
ای شکوفه‌ی بی‌بهار،
نامت...

بهاری آمد و رفت، بی‌ثمر شد
خزان ماند و دلم، بی‌برگ و جانی بود

نه دستی سوی فردا، نه امیدی
فقط حسرت، که در جانم نهانی بود

یکی الان تو این خیابونه که پیرهنش بوی تورو میده
مثل خودت بلند میخنده شبیه تو لباس پوشیده
شبیهته ولی تو اون نیستی تو دست هیچکسو نمیگیری
با هیشکی اینجوری نمیخندی واسه غریبه ها نمیمیری
تو عاشق منی و این جوری با یه غریبه مهربون نیستی
چقد صداش مثل صدات...

از وقتی که تو به کنارم نیستی،
دنیا در سکوتی مرگبار محتضر شده است!
و باران غم و اندوه
قطره قطره بر زندگانی من بارش گرفته است.

اگر یک روزی بتونم تو رو ببوسم و بعدش وارد جهنم بشم،
می‌تونم با افتخار برای شیطان تعریف کنم
که من بهشتو دیدم بدون این‌‌که واردش بشم

Expectation is the root of all heartache ...

انتظار ریشه‌ی تمامِ غم و اندوه‌هاست ..‌.

قصه می گویم درآسمان شب از دلم برای دلم برای تو که برطاقچه دلم کز کرده ای

به یادهم بودن هنر می خواهد
دنیای عجیبی شده است
ماه و خورشید و فلک درکارند
تا به یاد هم بودن ، یادمان برود

سوختیم و ساختیم
گفتیم که ره چاره شاید که بیابیم
در این خیال عمرگران طی کردیم
و بار به مقصد نرسید

روزهای بارانی زندگی
بازداشتی مرا امضاء نمودند
آنچنان که راه مسدود
و نه مجال گریزی و نه اجازه مرخصی

دوچشم در راهت بودم
خسته شدند چشمانم
برای تعمیر دادمشان
تا که غبار دلتنگیشان محو شود

چه بگویم که چه شد که دلم کم آورد
ولی
بگذار به خودم دروِغ نگویم
فتیله چراغ گذشته ای که گذشته
را بالا کشیدم
و
گذشته ام را به اکنون آوردم

حال شادی های اکنونم، از من فرار میکنند

عجیب سوگی بود
فراق ننوشتن
و مهجوری چشمان در غربتی عجیب
چشم و دل و ذهن همه باید درکار
تا که یک جمله توانی نوشت

گناه من چیست؟!
پروانه، شمع را گم کرده است
دشت از دست دریا دلگیر است
و پنجره، به سر کوچه با اندوه می‌نگرد...

من که می‌خواستم
کوزه‌ی بطلان زندگانی را پر از ترانه بکنم،
گل‌های خسته را در بستر باغ بخوابانم،
آب را قلقلک بدهم
تا که باران به قهقه...

جا ماندم.
می‌خواستم پرنده باشم و پرواز کنم،
حال اکنون درختم،
با عمیق ترین ریشه‌هایم؛
جا ماندم.

آرام شده ام.
مثل درختی در پاییز،
وقتی تمام برگ هایش را
باد برده باشد.

قضاوت می کنی ما را

قضاوت می شوی روزی

مسوزان سینه ما را

که روزی هم تو می سوزی

به صفحه بعد می روم
تا کودکِ  ابر
برسد به پاهای ترک خوردهِ کویر

و پنجره ای دل بسته 
به بانوی نسیم
ومرا می برد به میهمانی نخل های سوخته
به تماشای مرثیه ها

لنج ما را باد و طوفان از جزیره دور کرد

ناخدا کو، بادبانش کو، پس این لنگر کجاست؟