متن غمگین

اگر نگویم زیبا
دروغی شفاف گفته‌ام
تو آینه بودی؛
راویِ خطوطِ شکسته
مسلط به زبانِ چشم‌ها
و یک تنهای نامرئی
با هفت قلم آرایش...

خاطراتت حک شده، بر قلب این دیوانه دل.
قصد جانم کرده اند، تا که مرا کشتن دهند.

و آرزوهایی که به جای برآورده شدن،
حسرت شدن

«وحشت بزرگ»

کرکسی سیه‌بال، سیه‌دل،
در هوا دیده شد.
تیرگی چیره شد.
می‌چرخید به گرد آسمان،
در بلندای درختان.
بال‌هایش،
آبی زیبا را شکافت.
خورشید، نفس‌هایش را
در سینه حبس کرد.
هوا پر بود از صدای آن شوم سرشت بدخوی تیزچنگال.
گنجشک‌ها،
که باید در دل باد می‌رقصیدند،
ناگهان سایه‌ای...

غروب یک فحش ناموسی ست
به تمام باورها،
به تمام امیدها،
و به تمام " بودن" هاست!

من اما در این لحظه ی نفرین شده،
در این ساعات بیهوده،
فقط دلم می‌خواهد،
گریه کنم :
برای خودم،
برای روانم،
برای روح خسته
و تنهایی بی کران جهانم !

میخوام اون زندگی که حقّمه داشته باشم
من بهترین سالهای عمرمو از دست دادم
یه نگاه به دور و اطراف من بنداز
ببین من چی دارم؟
اینه سهمِ من از زندگی؟

می‌روم تنها و بی‌نام و نشان
سوی شب‌های پر از داغ و فغان
می‌گذارم پشت سر این شهر را
با نگاهی سرد، با قلبی گران

می‌روم خاموش، چون شعری نگفت
در گلو مانده‌ست فریادی نهفت
با من است اندوهِ تلخِ سال‌ها
با من است این بغضِ بی‌صبر و شگفت

نه...

با صبر و سکوت و سازشم می‌آیم
از نسلِ مثلثاتِ غم می‌آیم
در جمعِ عزیز و غیر، یک نامرئی
صفرم! چه کنم؟! همیشه کم می‌آیم...

دلتنگی شهریست بی دیوار
حد ومرز ندارد
گاهی خنده و قهقهه است دلتنگی
و گاهی نشستن در کنج خلوت و چمباتمه زدن
شهر شلوغیهاست دلتنگی
نمیشود ایراد گرفت
دلتنگی یک زن گاهی رژهای بیشمارش درکنار آینه
و گاهی سینگ پراز ظرفهای نشسته اش
وگاهی هم آن وقتیست
که به مانند...

بی تو و لبخند تو،
دنیام ندارد دلخوشی.

شرح حالم را
تنها آن صندلی خاموش می‌داند
که سال هاست جز گرد غبار
کسی برآن ننشسته

آینده...
نامه‌ای‌ست تا نیمه‌نوشته
که هر واژه‌اش
در لابه‌لای طوفان تردید
گم می‌شود...

در مسیرِ بی‌نقشهٔ لحظه‌ها
قدم می‌زنم
با کفش‌هایی از خیال،
بر زمینی
که شاید فردا
دیگر نباشد...

آفتاب،
در افق‌ِ ناشناس
گاهی چشمک می‌زند
گاهی
خود را پشت ابرهای سکوت پنهان می‌کند.

و من،
با چمدانی از...

در تقویمِ کهنهٔ رویاها
برگ‌هایی هست
که هرگز ورق نخوردند—
شاید از ترسِ حقیقت،
یا زخمِ تکرار...

باد،
با انگشتان نامرئی‌اش
بذر آرزوها را
در بیابانِ فراموشی کاشت،
جایی که حتی سایه‌ها
ردی نمی‌گذارند.

چشمانم،
دو فانوس خاموش
در طوفانِ بی‌پایانِ انتظار
هنوز...
نوری از فردا را جست‌وجو می‌کنند،
بی‌آن‌که...

امسال،
نه فقط یک عدد بیشتر،
که زخمی تازه‌تر
بر تاریخِ وطن،
بر روزهای جنگ،
بر تقویمی که هنوز
با خون ورق می‌خورد.

فردا تولد من است...
و مرگِ چند نفرِ دیگر.

این شهر، همان شهر پیشین است، 
گرچه چون گذشته به چشم من نمی‌آید!
شهر با کوچه و خیابانش زیباست
ولی با مردمانش آباد است.
در دیدگاه من چنین است:
خیابان‌ها اخمو و افسرده‌اند
به رهگذران سلام نمی‌کنند
می‌دانند که تو در این شهر نیستی
کوچه و بازار و باغچه‌ها
در...

من،
نه زمستان را دوست دارم،
نه مایلم که برفی ببارد!
زمستان همچون حکومت اقلیم
سنگ‌دل و بی‌رحم است
ظالم و ستمکار است...

من،
نه زمستان را دوست دارم،
نه مایلم که برفی ببارد!
نگران فقیر و فقرا هستم،
که در زمستان خانه‌یشان خیلی سرد می‌شود
و دست و پای...

غصه ها
چون ناخن شکسته
زندگی را نخکش می کنند...

مرا با خودت جمع نبند +
من منهای تمام آدمیان شادم -
من کسری از روزهای شکسته ام /
من را در خود تقسیم کن ÷
جذر قلبم را بگیر√
درست برابر خودت کن =
من پر از خالی ام *
توهمم، پوچم کن 💔

آینه‌ای شکسته‌ام
با آرزوهایی،که هزار تکه
مقابل چشم‌هایم پاشیده‌اند
هر تکه‌، تصویری‌ست
از آن‌چه خواستم‌و
هرگز نرسیدم...

غم، کمی تخفیف؛
تو که دائم بر مزار قلب من آهسته می‌گریی!...

به امید دیدار

در این روزها ، بیشتر از قبل عاشق تهران شدم.
شهری که این روزها مرا بیاد نخل های سوخته جنوب کشور در دوران دفاع مقدس می اندازد.
امشب، وقتی تصویر خانه‌هایی را که مردم ترکشان کرده بودند و نمی‌دانستند وقتی برمی‌گردند سر جایش هست یا نه، دیدم......

من قامتم شبیه الــــف بود، کوهِ درد
ماننـــد دال، پشتِ مرا کرده است خَم

از بس که آه می کشم از دستِ سرنوشت
آیینه ام شده ست پُر از ردّ پای غـــم

پایان نمی یابد چرا...؟
دلتنگی های هر شبم.