متن تنهایی

پاییز است.
شب،زودتر از همیشه می‌رسد، گویی عجله دارد تا تنهایی ام را زودتر در بر بگیرد.

سکوت،سنگین تر از همیشه روی شانه هایم نشسته.

و من،
در این سکوت وتنهایی....
به یاد تو میافتم.
به یاد آغازی که تو بودی،در میان این همه پایان....

دوری، فاصله ی جغرافیایی نیست.......

همه می‌روند تنهایی می‌ماند تنهایی را به این خاطر دوست دارم

پشت پنجره اولین برف زمستانی را نگاه میکنم
خانه گرم گرم است اما بدنم از سرما میلرزد
نمیدانم از برف است یا از تنهایی
برای خود چای میریزم پتو را بدورم میپیچم شاید کمی گرم شوم
بی فایده است دستانم پاهایم چون تکه ای از یخ سرد سردند
به تو...

حکم این شهر برایم قفسی تاریک است
مرز دلتنگی من مثل پلی باریک است
حس پرواز مرا بال و پری شاد نکرد
دل ویران مرا یاد کسی آباد نکرد
در دل آشوبی من ثانیه ها تقدیرند
اشک هایم گله ای نیست که بی تقصیرند
دلم از شلوغی شهر شما می...

یک صندلی
برابرِ دریا
دریای خالی از ماهی...
تا سپیده
حرف‌های زیادی‌ست
برای صید
از کودکی تا بزرگسالی
از درد دل با لولو
تا درد دل با آینه‌ها
از:
«تنهایی
چشم‌ها را آبدیده می‌کند»
تا:
«من مرده‌ام،
شما به رویم نیاورید!»

به هر سو می‌روم، یاد تو پیداست
دلِ من بی‌تو در غربت، چه تنهاست...

این سـڪوت و غم و تنهایـے و شب،
آغــوش تــو را مـے طلبـב...

בر سکوت شب تنهایے من،
خاطرات چشم او پنهان شـבہ.

نه آرامشت را به چشمی وابسته کن،
نه دستت را به گرمای دستی دلخوش،
چشم ها بسته می شوند و دست ها مشت می شوند و تو می مانی و یک دنیا تنهایی ... !

بر تاب نشسته‌ام
استخوانی از سال‌ها
میان رفت و برگشتِ بی‌پایان

کنارم آتشی
که می‌سوزد
و نمی‌میرد

طلوع می‌آید
رنگ‌ها می‌چرخند
غروب فرو می‌رود
و من هنوز
در تنگیِ نبودنت
تاب می‌خورم

ای عشقِ دور
زمان مرا پوسانده است
اما هنوز
هر حرکتِ این تاب
نام تو را
در هوا...

در کوچه‌ی بی‌پایانِ شب
صدای قدم‌هایت
مثل بارانِ گمشده
بر شانه‌های خسته‌ام نمی‌بارد...

ماه،
چون چراغی خاموش
به یاد تو می‌لرزد
و من،
در سکوتِ بی‌پناهی
به سایه‌ی خالیِ دست‌هایت
پناه می‌برم...

رفتی...
و در کوچه‌های خاموشِ دل،
صدای قدم‌هایت هنوز می‌پیچد.

دست‌هایم،
به جای گرمای تو،
سایه‌ای سرد را در آغوش گرفته‌اند.

چه آسان شکستی،
آن پلِ باریک میان دو دل،
و من ماندم،
با هزار واژه‌ی نگفته،
و بغضی که هیچ شعری آرامش نمی‌دهد.

ای عشق،
ای شکوفه‌ی بی‌بهار،
نامت...

بهاری آمد و رفت، بی‌ثمر شد
خزان ماند و دلم، بی‌برگ و جانی بود

نه دستی سوی فردا، نه امیدی
فقط حسرت، که در جانم نهانی بود

🕊️ نماد: پرنده‌ی آزاد
هنوز دوستت دارم،
اما فهمیدم که در خاطرت نیستم.
پس راه خودم را می‌روم،
با عشقی که درونم زنده است،
بی‌نیاز از نگاهت،
و آزاد در مسیر فردا.

تو موج بودی و دست از کنار من شستی
ببخش بوسه به لبهای خشک ساحل من

از وقتی که تو به کنارم نیستی،
دنیا در سکوتی مرگبار محتضر شده است!
و باران غم و اندوه
قطره قطره بر زندگانی من بارش گرفته است.

شده یک شب
نفسَت ترک بردارد
مثل شیشه‌ای در باد

شده بغضت
چون سنگی در گلو گیر کند
و نتوانی بگویی:
ای سایه، کجای جهانم ایستاده‌ای؟

شده قلبت
به طوفان بیفتد
موج پشت موج
و طاقتت
مثل طناب پوسیده پاره شود؟

می‌دانستی
ردّ تو
مثل خالکوبی بر استخوانم مانده است؟...

قصه می گویم درآسمان شب از دلم برای دلم برای تو که برطاقچه دلم کز کرده ای

خلوتی میخواهم و دل ، نه که عقل
تا نهیبی بزند که بیرون کنم ازدل تورا

عاشقم
عاشق بر قل قل سماور
سمفونی بی نظیر
برای دلهای تنها
و یک حس زندگی
قل قلش اکسیژن تنهایست

گناه من چیست؟!
پروانه، شمع را گم کرده است
دشت از دست دریا دلگیر است
و پنجره، به سر کوچه با اندوه می‌نگرد...

من که می‌خواستم
کوزه‌ی بطلان زندگانی را پر از ترانه بکنم،
گل‌های خسته را در بستر باغ بخوابانم،
آب را قلقلک بدهم
تا که باران به قهقه...

جغد نفرت
بر جان روشنایی آواز می‌خواند
دستم را زیر چانه‌ام می‌گذارم
به نگهبانی اهریمن بر این خرابه خیره می‌شوم
...
و من در گوشه‌ای دست به کار می‌شوم
و قبری برای خودم می‌کنم
تو نیز در کنارم نشسته‌ای و
گمان می‌کنی که در حال بازی‌ام.

گویی
او همه‌ی دارایی تو بود
در همه‌ی زمان ها...

ما از تبار پنجره بودیم
ما از تبار پنجره ماندیم
یک عمر آه کشیدیم و مُردیم
در حسرت کبوتر چاهی...