شعر

هوای شرجیِ مویَت
و لحنِ گرم جنوبت،
گلابِ قمصر رویَت
و چشمه‌های جنونت...!
آهای همیشه و هرجا!
آهای رودِ رَونده!
بجوش از دلِ سنگ و
بهار زندگی‌ات باش...

این دلیری در عدو، از بی‌خودی خندیدن است
‌‌
خنده بر سگ هم بر او دندان نمایش دادن است
‌

عمر

آنطور که فکر می‌کردیم

نه یک خطِ صافِ اتوبان

که از نقطه‌ی «تولد» به «نهایت» می‌رسد

و نه یک طومارِ از پیش نوشته شده

که هر روز

برگِ جدیدی رو می‌کند

عمر شبیه یک گنجه‌ی کهنه است

پر از لباس‌های اندازه‌ی «فردا»

که هیچ‌وقت «امروز» نشدند

و بویِ ناخوشایندِ...

تو میروی و دمادم بیقرار می‌ شوم
کنار ثانیه های عذاب انتظار می شوم
مانده ام چِکار کنم مستجاب شوی
تو باش قافیه ، شعر ، ردیف می شوم
دائم الخَمرَم به خیالت بیا ببین چگونه
گِرد لبانت پُر از ثَنا و ثواب می شوم
همچو ستاره ای مُطلق اُفتاده...

سکوت بلند ترین فریادی است

که واژه ها از آن جا مانده اند...!

ز بس نامردمی
دیدم زِ هر کس
من و تنهایی‌ام
عشق است و این بس!

وقتی که ز یار میشود حالت زار
بر دل نرسان ز بازی عشق آزار

اینرا تو بدان که عاشقی است اکنون
سوزنده چو آتشی میانِ نِی‌زار

        

خداوندا
به ره
فانوسی افروز

کند
شبهای تارم را
به چون
روز

درد؛ آن است:
دلت گیر کسی باشد و او

به رقیبان بِنَماید رخ
و
گیرد ز تو ؛ رو

        

در دعوی عشقت
کنم
اینگونه
اقامه

کز جور تو
بر تن
بدریدم
همه جامه

💐🌾🍀🌼🌷🍃🌹🍃🌷🌼🍀
🍃🌺🍂                             
🌾☘                                             
🌷

خداوندا
به ره
فانوسی افروز

کند
شبهای تارم را
به چون
روز

تو بهترین واژه برای غزل شدنی
تو تکثیر احساس من عین خودمی
تنیده ای به روح من پر از هوس
پر از لفاظی و تغزّل و شیرین سخنی
پیله ی عشق تو خوشترین حصار من
تو خوشتر زِ اشعار رَهی ، فروغ ، منزوی
در آغوش تو پروانه شدن رویای...

چه بارانی‌ست امشب
تمام واژه‌هایم
در خیسیِ خاطرت
غرق شده‌اند

شعرهایم
بی‌پناه
در کوچه‌های شب
به دنبال ردّی از نگاهت
قدم می‌زنند
دوباره
دوباره
و دوباره می‌نویسم
شاید
ردی از تو
در واژه‌ای
جا بماند

تو هم
دلبسته این شعر خواهی شد
وقتی که پای صحبتت
با من یکی باشد

کودکان هم رقص در میدان عرفان می‌کنند
هر کسی منصور شد حالا که دیگر دار نیست

طفل بودم زندگی بعد از تو جانم را گرفت
لب گشودم تا سخن گفتم، زبانم را گرفت

بارها گفتم بگویم آنچه با من کرده‌ای
دست غیرت حلقه زد دورم، دهانم را گرفت

رستمم گم‌ کرده راه منزل تهمینه را
زندگی بعد از تو سهراب جوانم را گرفت

بذر خود ناکافی...

‌نیست عیبی در جهان گَر پاک‌بین باشد کسی‌‌
‌
‌

بر من ببخش، گاه چنان دوست دارمت
کز یاد می‌برم که مرا برده‌ای ز یاد

پای تو ، دوست داشتنت و غزل در میان باشد
صبح بخیر باید که احوالش عاشقانه باشد
برای خیر شدن صبح و روز و زندگیم باید
طلوع چشمانت و گاه بوسه در کنارش باشد

غم آمد و چنگ زد به چشمان نَم زده ام
باران آمد و شُست این دل غم زده ام
این دل وا مانده یارای زندگی نداشت
تو جان دادی به قد و قامت خَم زده ام
تو آمدی و رساندی به ساحل آرامش
دل بی‌قرارِ همچو کَشتی جنگ زده ام...

از کوچه باغ واژه ها
آنها که لایق تو باشند
دست چین میکنم
کنار هم می گذارم
تا شعری شوند
بی تابِ خواستنت
اما تا رسیدی
تمام شعرهایم زمین
ریختند
آخر یادم نبود
تو با آن همه زیبایی
خودت ناب ترین
غزل روی زمینی
و براستی منو واژه ها
چقدر...

چقدر سخت است
از برای تو شعر نوشتن
وقتی خودت
شاه بیت تمام غزل هایی...

لحظاتی که با غم و سوز تو به سَر شود
بِه از آن که با خنده ی دِگران به سَر شود
تو تمام هَم و غم و دنیای من هستی بُگذار
جان به تن مانده هم در ره عشقت به دَر شود

می گذرم از تو و عشق و خاطرات باز پاییز می شود
باز اختیار بغض و اشک و آه از دست دلم می رود
چگونه رخنه کرده ای به دل که نیستی و هنوز
تب عشق تو دیوانه وار میان سینه ام می تپد