یکشنبه , ۴ آذر ۱۴۰۳
تو که یک گوشه چشمت غم عالم ببردحیف باشد که تو باشیو مرا غم ببرد...
بیا در آغوشم بفهمنددنیا دست کیست...
ای مرگ بر این ساعت بی هم بودن...
صبح یعنی که به یکبوسه مرا مست کنیتا به شب پیش خودت یکسره پابست کنی...
دیشب به خواب شیریننوشین لبش مکیدمدر عمر خود همین بودخواب خوشی که دیدم...
ای که گفتی بی قراری های من بازیگری ستبی قرارم کرده ای ....اما دلت با دیگری ست...
من در خیال خویش خواب خوب می بینمتو می آییو از باغ تنت صد بوسه می چینم...
ای رفته ز دل راست بگوبهر چه امشببا خاطره ها آمده ای باز به سویم...
دل را قرار نیستمگر در کنار تو...
ندارمتو شب چه بی رحمانهیادآوری می کند ......
امشب منم مهمان تودست من و دامان تویا قفل در وا می کنییا تا سحر دف می زنم...
از گل و ماه و پری در چشم من زیباتری...
ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشمچند وقت است که هر شببه تو می اندیشم...
رنگ رخساره خبر میدهد از سرّ دروندختری قلب مرا سخت چپاوُل کرده...
سر و سامان بدهی یا سر و سامان ببریقلب من سوی شما میل تپیدن دارد...
به جای اینکه خیال محال من باشینمیشود که بیاییو مال من باشی ؟...
تو را در روزگاری دوست دارمکه عشق را نمی شناسند...
هر چند حیا می کند از بوسه ی ما دوستدلتنگی ما بیشتر از دلهره ی اوست...
به جز وصال تو هیچ از خدا نخواسته ایم...
امیدی نیستاز شانس بد منزیباتریندختر شهر هم هستی...
فریاد و فغان و ناله ام دانى چیست؟ یعنى که تو را تو را تو را می خواهم...
یک نفر از جنس احساس تو می خواهد دلمیک نفر مثل خودت اصلا تو می خواهد دلم...
سر پیری اگر معرکه ای هم باشدمن تو را باز تو را باز تو را میخواهم...
وقت آن شد که به زنجیر تو دیوانه شویمبند را بر گسلیم از همه بیگانه شویم...
تو نباشی من از اعماق غرورم دورمزیر بی رحم ترین زاویه ی ساطورم...
فاش می گویم و از گفته ی خود دلشادمبنده ی عشق توام و از هر دو جهان آزادم...
روی به خاک می نهم گر تو هلاک می کنیدست به بند می دهم گر تو اسیر می بری...
می تپد قلبم و با هر تپشیقصه ی عشق تو را می گوید...
دلم را به کجای این شهرمشغول کنمکه نگیردبهانه ی تو را ......
زندگی نیست بجز عشقبجز حرف محبت به کَسیوَر نه هر خار و خسیزندگی کرده بسی...
زندگی چیست ؟به جز لحظه ی خندیدن تو...
من از قیدت نمی خواهم رهایی...
خیمه بزن بر قلب من صاحب این خانه تویی...
تو بهانه زیبا برای تکرار نفس کشیدن هر روز منی...
اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل مندل من داندو من دانم و دل داندو من...
نگاهت میزند آتش تمام خرمن غم را...
من بیماری نادری دارمتو را ندارم...
بگسلم از خویش و از تو نگسلمعهد عاشقان مگر شکستنی است؟...
چه کرده ای تو با دلم ؟که ناز تو نیاز ماست...
آرامش شبهای من آغوش پر احساس توست...
دور از توگاهی برای خنده دلم تنگ می شودگاهی دلم تراشه ای از سنگ می شود...
گفتا که دهم کام دلت روزی و بسیارماه آمد و سال و آمد و آن روز نیامد...
با جان و دل میخواهمتبا جان و دل میخواهی ام ؟...
غیر از تو به خاطر اندرم نیست...
از همه هستی تو جدا در گوشه ای از جان و دل و یاد منی...
هرگز از یاد نبردممن مدهوش تو رامن نه آنم که توان کردفراموش تو را...
او عاشق دیگری و من عاشق اوای دل پروانه صفت سوخته ای سوخته ای...
غیر رویت هر چه بینم نور چشمم کم شود...
درون خلوت ما غیر تو نمی گنجد...
ای تپش های دل بی تاب منصحبت از مرگ محبت مرگ عشقمرگ او را از کجا باور کنم...
