متن مولانا

هست طومارِ دلِ من به درازیِ ابد
برنوشته ز سرش تا سویِ پایان، تو مرو

پیش آ بهار خوبی تو اصل فصل‌هایی

آمد بهار ای دوستان،خیزید سوی بوستان

اما بهارِ من تویی،من ننگرم در دیگری

معشوقه چو آفتاب تابان گردد

عاشق به مثال ذره گردان گردد

چون باد بهار عشق جنبان گردد

هر شاخ که خشک نیست رقصان گردد

شب ز نور ماه روی خویش را بیند سپید

من شبم تو ماه من بر آسمان بی من مرو

ای جانِ جهان، روحِ روان، مولانا
دریای سخن، نورِ زمان، مولانا

در چشمِ زمین، آسمانی، خورشید
بر پرده ی رازها نهان، مولانا

در وادیِ عشق، راهنمای دل ها
گنجینه ی عرفان، مکان، مولانا

با نغمه ی جان، دل از جهان بِبَری
ای منبعِ آرامشِ جان، مولانا

دکتر غلامحسین ابراهیمی دینانی:

مولانا در یه جایی خیلی حرف زیبایی میزنه
میگه گاهی آدم از مردم جفا میبینه،بی وفایی میبینه
ناراحتی میبینه،ظلم و ستم از اشخاص میبینه
خُب... ناراحت میشه که این چه مردمین!؟
این چه جهانیه!؟
مولانا میگه ظلم خوب نیست
اما میگه این ظلم به یه معنی...

چشم تو خواب می رود یا که تو ناز می کنی؟

گوئیکه به تن دور و به دل با یارم

یک لحظه دلم خواست که در آغوش تو باشم
بی تابی قلبم به تمنای تو باشم

آن چشم خمارت که مرا برده ز خود دور
چون سایه همیشه پی روی تو باشم

لب های تو چون شهد، پر از عشق و امید است
من مست ز هر جرعه ی آن...

چه دانستم که این سودا مرا زین سان کند مجنون

دلم را دوزخی سازد دو چشمم را کند جیحون

مگذار که غصه در میانت گیرد

عشق جانست عشق تو جان تر

ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما

ای درشکسته جام ما ای بردریده دام ما

ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما

جوشی بنه در شور ما تا می شود انگور ما

ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما

آتش زدی...

زهی صبحی که او آید نشیند بر سر بالین

تو چشم از خواب بگشایی ببینی شاه شادانی

در دل و جان خانه کردی عاقبت

در این سرما و باران یار خوشتر
نگار اندر کنار و عشق در سر
.
.
در این برف آن لبان او ببوسیم
که دل را تازه دارد برف و شکر...

بعد نومیدی بسی اومیدهاست

از پس ظلمت بسی خورشیدهاست

کشاکش هاست در جانم کشنده کیست می دانم

جان فدای یار دل رنجان من

تا نقش خیال دوست با ماست

ما را همه عمر خود تماشاست

آن جا که وصال دوستانست

والله که میان خانه صحراست

ای دل پاره پاره ام دیدن او است چاره ام

مکن ای دوست، غریبم، سر سودای تو دارم

من و بالای مناره که تمنای تو دارم

زین همرهانِ سست عناصر دلم گرفت!