متن سعدی

اگر روزی به دانش در فزودی
ز نادان تنگ روزی تر نبودی

به نادانان چنان روزی رساند
که دانا اندر آن عاجز بماند

بخت و دولت به کاردانی نیست
جز به تائید آسمانی نیست

اوفتاده‌ست در جهان بسیار
بی‌تمیز ارجمند و عاقل خوار

کیمیاگر به غصه مرده و رنج
ابله...

گویند که سعدی سخن از ایزد بگفته
من در سخنانش همگی رَب ندیدم
همگی دلدار دیدم همگی غمخوار دیدم
همگی وصف دلی وصف از آن دلبر دیدم
سعدیا از تو چه گفتند
عابدی گشتی میان این مردم مدینه
من فقط از تو همی عاشقی دیدم
و دگر چیزی ندیدم

ای که گفتی هیچ مشکل چون فراق یار نیست

گر امید وصل باشد همچنان دشوار نیست

به ناز خفته چه داند که دردمند فراق

به شب چه می‌گذراند علی‌الخصوص غریب؟

روزِ سعدیِ بزرگ‌و، روزِ نثرِ پارسی
بر دلِ اهلِ ادب، بادا نفس‌زا و، نکو

عادت بخت من نبود، آن که تو یادم آوری

نقد چنین کم اوفتد، خاصه به دست مفلسی

صحبت از این شریف‌تر صورت از این لطیف‌تر

دامن از این نظیف‌تر، وصف تو چون کند کسی

خادمهٔ سرای را، گو درِ حُجره بند کن

تا به سر حضور ما، ره نبرد موسوسی...

دو روزه باقی عمرم فدای جان تو باد

زمستان است و بی‌برگی، بیا ای باد نوروزم

چو پاک آفریدت بهُش باش و پاک
که ننگ است ناپاک رفتن به خاک

الله💚

اگر میرم امروز از کوی دوست

قیامت زنم خیمه پهلوی دوست

در طالع من نیست که نزدیک تو باشم..

کاش که در قیامتش بار دگر بدیدمی
کانچه گناه او بود من بکشم غرامتش

حضرت سعدی

گر بزنندم به تیغ در نظرش بی دریغ

دیدن او یک نظر صد چو منش خونبهاست

بس در طلبت کوشش بی فایده کردیم
چون طفل دوان در پی گنجشک پریده
(سعدی)

دفعِ غمِ دل نمی توان کرد
الا به امیدِ شادمانی

کیست که مرهم نهد بر دلِ مجروحِ عشق

عشق داغیست که تا مرگ نیاید نرود
هر که بر چهره از این داغ نشانی دارد

دو عالم را به یک بار از دل تنگ
برون کردیم تا جای تو باشد

اگر از کمند عشقت بروم کجا گریزم

که خلاص بی تو بند است و حیات بی تو زندان

مرا خود با تو چیزی در میان هست
و گر نه روی زیبا در جهان هست

عجب نیست بر خاک اگر گل شکفت

که چندین گل اندام در خاک خفت

در طالع من نیست که نزدیک تو باشم

مشتاق توام با همه جوری و جفایی
محبوب منی با همه جرمی و خطایی

برشکست از من و از رنج دلم باک نداشت

من نه آنم که توانم که از او برشکنم