یکشنبه , ۱۶ اردیبهشت ۱۴۰۳
مگذار که غصه در میانت گیرد...
عشق جانست عشق تو جان تر...
در دل و جان خانه کردی عاقبت...
کشاکش هاست در جانم کشنده کیست می دانم...
جان فدای یار دل رنجان من...
ای دل پاره پاره ام دیدن او است چاره ام...
زین همرهانِ سست عناصر دلم گرفت!...
گر چنینی، گر چنانی، جان مایی جان جان...
نیست نشان زندگی تا نرسد نشان تو...
چو خدا بود پناهت چه خطر بود ز راهت...
دولت بر ماست چون تو هستی...
بر گذشته حسرت آوردن خطاست...
جانت بمانا تا ابدای چشم ما روشن به تو...
از پس ظلمت بسی خورشیدهاست...
چنان آمیختم با اوکه دل با من نیامیزد......
من شبم تو ماه من بر آسمان بی من مرو......
در این سرما و باران یار خوشتر...
چه خوش است انتظارِ تو...
سر رشتهٔ شادیست خیال خوش تو...
ما چارهٔ عالمیم و بیچارهٔ تو...
دل چو سوزد ﻻﯾﻖ ﺩﻟﺒﺮ ﺷﻮﺩ...
منم آن عاشق عشقت که جز این کار ندارم...
جای گله نیست چون تو هستی همه هست...
قلم از عشق بشکند چو نویسد نشان تو...
اسرار دلم جمله خیال یار است...
تو مرو گر بروی جان مرا با خود بر...
چون دلت با من نباشد همنشینی سود نیست...
پیش آ بهار خوبی تو اصل فصل هایی...
چه نکو طریق باشد که خدا رفیق باشد...
نور خواهی مُستعد نور شو...
کعبه جان ها تویی گرد تو آرم طواف...
عشقست و عاشقست که باقیست تا ابد...
گفتم نباشم در جهان گر تو نباشی یار من...
در روز خوشی همه جهان یار تواند...
ای یار بکش دستم آن جا که تو آن جایی...
ای در دلم نشسته از تو کجا گریزم...
عشقست نه زر نهان نماند العاشق کل سره فاش...
آنک بی باده کند جان مرا مست کجاست...
همدلی از همزبانی بهترست...
ما بی تو خسته ایم تو بی ما چگونه ای...
اکنون ز چه ترسیم که در عین بلاییم...
چون تو با بد بد کنی پس فرق چیست؟...
تو مرا در دردها بودی دوا...
جان ببر آنجا که دلم برده ای...
ای تو امان هر بلا ما همه در امان تو...
هر چیزی که در جستن آنی آنی...
من از عالم تو را تنها گزینم...
خدای دور بود از بر خدادوران...
حدیث چشم مگو با جماعت کوران...
