تا آخر مثله اول بود رابطه دلم کلی حرف داشت واست اما نمیگی ساکته
منم بازی و بلد بودم ولی پات بود حسم من آدمش نبودم برم نگم ولی میتونستم دیوونه هر نفس تو خاطرم تو با منی یه جسم بیقراری با یه قلبه آهنی
تو حرف عشق باشه بیشتر از من عاشقی پر از غروری که نمیشه اینو بهم بگی به خاطرت تمومه روزهای خوب به حرمت سکوته تلخ این غروب
برای آخرین دفعه منو نگاه کن رها شو از خودت اسممو صدا کن
باران به شیشه زد برای شعر بهانه شد هر چه تبر زدی به من زخم نشد جوانه شد
تو خیر شبهای منی از همون روز که دیدمت تو بهونه ی منی به دست هیچ کس نمیدمت هنوزم بوی موهات میپیچه تو این خونه یادم بره عطرت آلزایمر مریضی نیست درمونه
یعنی بازم چه خوابی دیدی برام باید دید موهایی رو که فقط باد نوازش میکنه باید چید بیخیاله دردا اصا چی میگم سر چی شونه میزنم موهای تو شب بود بخواب من شبو شونه میزنم
گسله بین لبهاتو میبینم دلم میلرزه تو که من کنارش نیست حتی یه تومن نمی ارزه یادم رفته که یارم رفته یادم رفته که اصلا کیم خوش به حالت پیشه خودتی ابد و یک قرنه زندونیم
مگه میشه که اصلا نباشی مگه میشه که ندیدت زود دیروز یکیو بوسیدمش ببخشید خیلی شبیهت بود بگو کجای شهری از کی بگیرم نشونتو یه روز دستاتو میگرفتم اما الان بهونتو
رو به همون راهی که رفتی رو به راهم برگرد پیشم من روزام دلتنگتم شبا که همه دلتنگ میشن ما با هم گذروندیم اون شبای خوب تهران گفتی ما ماله هم میشیم گفتم بگو جون عمران
پر نمیشه جای خالیت این شهر دیگه جای ما نیست اسمت اصلا مهم نیست تو واسه من آرام جانی منو ببخش اگه زیادی عاشقت شدم ببخش اگه تو رو فقط خواستم واسه خودم
معذرت اگه زندگیمو پات دادم اگه یه عمر جنگیدم و تویه لحظه از دست دادم دیوونه هر نفس تو خاطرم تو با منی یه جسم بیقراری با یه قلبه آهنی
تو حرف عشق باشه بیشتر از من عاشقی پر از غروری که نمیشه اینو بهم بگی به خاطرت تمومه روزهای خوب به حرمت سکوته تلخ این غروب
برای آخرین دفعه منو نگاه کن رها شو از خودت اسممو صدا کن
