شعر

تا که با نام تو مادر می خورد شعرم رقم
می تراود چشمه های ذوق از چشم قلم


تا به نام نامی ات آغاز،کردم شعر را
بیت ها بیت المقدس شد غزل شد محترم


من در آغوش تو فهمیدم زبان عشق را
در دهانم واژه ها گل میکند هر بازدم...

خودت را هم هلاک کنی
دیگر نامه‌ای برایت نمی‌نویسم!
بجز تو،
دو عاشق دیگری دارم،
دو خانه‌ای دیگر و
دو پنجره‌ای دیگر و
دو درد و بلای جان‌جانی!
که هیچگاه مرا تنها نمی‌گذارند،
هیچگاه از کنارم دور نمی‌شوند،
شعر و تنهایی...

گر چه من لیلی یک ایل فریبا بودم
سمت تو میکشدم عشق جنون آلودم


وادیِ پاکِ جنون لایق هر لیلا نیست
این منم آنکه به عشق تو فقط محدودم

گرچه تو اسوه ی عشقی من ازین شیدایی
رنگ ورویی به تو وعاشقی ات افزودم

همه احساس،منی مایه ی سرمستی من...

گویند دوای درد هجران خواب است
بیداریِ شب بزرگ ترین مرداب است
یک شب که رساند خیال تو جان بر لب
خوابیدم و آمدی به خوابم آن شب

آن روزها
که دستِ راستم
با انتگرالِ سه‌گانه بیگانه بود
آن روزها که می‌توانست
بی‌پروا
طرحِ یک خانه را به کاغذ بیاورد
آن روزها که مداد آبی
آسمان را واقعاً آبی می‌کرد
آن روزها که بیست‌های پاورقی
حساب بانکی‌ِ روحم را پُر می‌کرد
آن روزها کجاست؟
کجاست مدادتراشم
تا بتراشم...

حرف از فرار نزن
تو
در قلب من
در محاصره‌ای!
بی‌جهت
تلاش می‌کنی!
قانون عشق
تغییر نمی‌کند
درست مثل قانون سربازی؛
حرف‌هایت منطقی‌ست
اما ناشنیدنی!

**خیالِ ندیدنت**

چشم می‌بندم
و نبودنت را تصور می‌کنم.

خیابان‌ها
بی‌نام می‌شوند،
دیوارها
سایه‌ات را از یاد می‌برند،
و من،
در ازدحام هیچ،
بیهوده به دنبال نشانی
از تو می‌گردم.

اما هر جا که نباشی،
باد
نامت را در گوشم زمزمه می‌کند،
و خیالِ ندیدنت،
خود تو می‌شود...

**خاکستر**

زبانم سوخته است،
نه سیب را می‌شناسم،
نه باران را.

دلم سوخته است،
نه دستی مرا می‌گیرد،
نه صدایی مرا می‌خواند.

در راهی که از دود پوشیده شد،
پا گذاشتم،
بی‌آنکه بدانم
به کدام سمت می‌روم.

و در پسِ بادهای سرد،
چیزی فرو ریخت،
شاید من بودم،
شاید باوری...

**سوختن**

زبانم سوخت،
و طعم جهان را گم کردم.
دیگر نه سیب،
نه بوسه،
نه باران...
هیچ‌چیز مثل قبل نبود.

دلم سوخت،
و هیچ‌کس نفهمید.
نه دستی آمد،
نه آوازی،
نه حتی سایه‌ای بر دیوار.

حالا من مانده‌ام،
با زبانی که نمی‌چشد،
و دلی که دیگر
هیچ‌چیز را باور ندارد...

**دردی که ماند**

نگاهت نمی‌کنم،
سخنی نمی‌گویم،
به رویت نمی‌آورم.

اما در من،
چیزی نفس می‌کشد،
چیزی که نامی ندارد،
اما هر شب،
در گوشه‌ای از قلبم
چنگ می‌زند.

حق من نبود،
اما سهمم شد.
چیزی شبیه زخم،
شبیه سایه‌ای که
از دیوارها جدا نمی‌شود.

و من،
با دست‌هایی تهی،...

**زخمِ بی‌نام**

دیگر نمی‌پرسم،
نمی‌خواهم بدانم
که این درد از کدام سایه افتاد
بر تنِ خسته‌ام.

دیگر نمی‌گویم،
چرا که واژه‌ها
در گلوی شب گیر می‌کنند
و هیچ سحری
برایشان راهی نمی‌گشاید.

تنها در گوشه‌ای می‌نشینم،
در دلِ خاموش‌ترین ساعت،
جایی که زخم‌ها،
آهسته
در رگ‌های شب شنا می‌کنند.

حقم...

من که می‌خواهم نِگا...
چشم‌غرّه‌های پدرت!
من که می‌خواهم بگویم دو...
چشم‌غرّه‌های پدرت!
من که می‌خواهم فراموشت...
چشم‌غرّه‌های کودکی‌ام!
با حال من
چرا چنین می‌کنید؟...

توفیری نداشت
خاطر افسرده را لبخند توفیری نداشت
مثل ازادی که با دربند توفیری نداشت

سر بروی صخره با حال پریشان خفته را
موج کارون بوده یا اروند توفیری نداشت

قحطی باران که باشد سال و ماه ننگ را
ماه فروردین یا اسفند توفیری نداشت

برگ و بار رفته بر...

باورِ مجبورم!
هر قدر هم که ابر بپرورانی
گوشه‌ی گمشده‌ی آسمان، پیداست
با تکان دادنِ فصل‌ها
بیدار نمی‌شود زندگی
با شوک‌های «طاقت بیاور، طاقت بیاور»
قلبِ غمگین
از درد
بر نمی‌گردد
چشم‌بندت را بردار!
آسمان،
همه جا یک رنگ نیست...

مشرکی را دل شکسته دید ابراهیم من/
عهد برهم زد، تبر انداخت، یک بتخانه ساخت /
عاقلی تا وصل هر مخروبه را با ماه دید /
دل به هر سیلاب و طوفان زد از آن ویرانه ساخت

نه خیال ماندنم هست. نه خیال رفتنم هست.
نه خیال زنده بودن. نه خیال
مردنم هست. نه خیال باش و بودى نه خیال رفت و میرى.
تورو جان هرکه دارى
تو بیا و خوش تر. ام کن.

جند شبى بود که من مست خراب باده ى خویش شدم هر جه کردم غزلى مست به دیوان بکشم. که شبى باران زده با تو به دفتر بکشم با قلم مست به دستان توارایه دهم تابه چشمان تو القاب بهشتى بدهم تاجهان را فداى یک صداى تو اقدام تو وخویش...

کاسه مشک من انقدر که غزل گفت شکست
کاسه مشک من آن روز تو را دید و شکست
کاسه مشک من انقدر پی تو بود و دوید
که خودش گفت که من بشکنم و خوب شکست
کاسه ی چشم من این بار ، تو را دید و شکست
چه شکن...

آرزو به گور
خواهم رفت، می‌دانم
اما
روزی
درختی سبز می‌شود
که تو
با گازِ اولین سیبش
پرواز خواهی کرد...

نه!
قول شرف می‌دهم
دستِ ابرِ اندوه
به چشمانت نمی‌رسد
در قلبم پناه بگیر!
حتی یک تپش
عقب‌نشینی نخواهم کرد...

نه این دود
از دودکش است
نه این روشنایی
از خانه‌ای گرم؛
دودِ سیگار است و
سینه‌ی سوخته‌ی یک کارگر
در چهارفصلِ زمستان!...

دیدنت
پس از سالها غربت
اشکی بود
میان غم و شادی
چیزی شبیهِ حالِ یک نابینا
که شفا پیدا کند
و اولین بار
خودش را
در آینه ببیند...

جیک جیک نکن!
کسی نمی‌شنود
کسی کاری ندارد از کجا و به کجا
کسی نمی‌پرسد چرا اینجا؟
جیک جیک نکن عزیز دلم!
کسی زیر بالِ یک اُفتاده را نمی‌گیرد
همه اُفتاده‌اند!!
حتی منی که ایستاده
با تو سخن می‌گویم،
خاطره‌ی یک درختم
- یک سایه -
که دیوارِ حیاطِ زندان...

شعر من طعم غزل های لبت را می دهد
زین سبب شهد و شکر می ریزد از افکار من