متن
search
menu
صفحه نخست
متن زیبا
بیو
پیامک
درباره
پشتیبانی
جستجو
جستجو
×
متن شعر
زیبا متن : مرجع متن های زیبا
جملات شعر
جمله شعر
دیگر خالی خالی ام
تهران اشک می ریزد
من شعر می نویسم...
روزی که شدی جلوه گه عشق برایم
زان روز همه شعر برای تو سرایم...
شب هنگام به کنارم بیا
تا گیسو بافته های شعرت را
با لبهایم بگشایم!
آنگاه بگذار در کهکشان چشمانت
با ساز نوازش
کبوتر قصه ی رویای ذهنم را
به خانه سپید دستهایت برسانم!
و نوازش دستهایم
بر گیسوان شعرهایت
آرامشی را هدیه خواهد آورد
که در آرزویش بودم
در زیر سیاهی بالهای
کلاغ های سیاه و سپید!...
دوستت دارم ...
و هراسانم دقایقی بگذرند
که بر حریر دستانت دست نکشم
و چون کبوتری بر گنبدت ننشینم
و در مهتاب شناور نشوم
سخنت شعر است
خاموشیت شعر
و عشقت آذرخشی میان رگ‌هایم
چونان سرنوشت ......
اگر عشق
آخرین عبادت ما نیست
پس آمده‌ایم اینجا
برای کدام درد بی‌شفا
شعر بخوانیم و باز به خانه برگردیم؟...
دسته کردم/شعر را/نقطه،سوال را پشت خانه پنهان کردم...
صبح که شعرم بیدار می‌شود
می‌بینم بسترم سرشار از گُلِ عشق توست
و عشق تو آفتاب است آنگاه که
درونم طلوع می‌کنی و می‌بینمت...
ماه را ببین
که بوسه ی خدا را می ماند
بر پیشانی بلند آسمان!
و ببین شعرم را
که قد می کشد
تا بوسه ای گذارد
بر گونه ی تو!...
انگشتانی را میان موهایم می‌آفرید
که من بی‌سپاسگزاری گریه کنم
انگشتانی که
ریتم شعرهای مرا آهسته می‌کرد...
آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش
این چراغی است کز این خانه به آن خانه برند...
خوشا آنان که بر این عرصه خاک
چو خورشیدی درخشیدند و رفتند
خوشا آنان که از پیمانه دوست
شراب عشق نوشیدند و رفتند...
گفتم که چرا رفتی و تدبیر نه این بود
گفتا چه توان گفت که تقدیر همین بود
گفتم که نه وقت سفرت بود چنین زود
گفتا که نگو، مصلحت حق چنین بود...
پدرم خواست که فرزند مطیعی بشوم /شعر پیدا شد و من آنچه نباید شده ام...
صد دانه یاقوت دسته به دسته
با نظم و ترتیب یک جا نشسته
هر دانه ای هست خوش رنگ و رخشان
قلب سفیدی در سینه آن
یاقوتها را پیچیده با هم
در پوششی نرم پروردگارم
هم ترش و شیرین هم آب دار است
سرخ است و زیبا نامش انار است...
آنقدر از تو گفتم
آنقدر از تو نوشتم
که تمام شهر عاشقت شده اند
باید آرایشت را در شعرهایم عوض کنم
رقیب خیلی زیاد شده...
شعری را اگر فهمیدی
بدان که بسیار غمگینی
و با شعری اگر زیستی
بر تو بشارت باد
که روزی در تنهایی خواهی مُرد......
خیلی ها شاعرند
بعضی اما، خودشان شعرند
حرف هاشان، نگاه شان
حتا:
وقتی به شان فکر می کنی!...
شعر تو هستی که مرا غرق ترانه کرده ایی... رخوت دنیای مرا چه عاشقانه کرده ایی...
ورتر : برایم شعری بخوان که حالم خوب کند ؛
شارلوت : در آغوشت می‌گیرم، این شعری است که
دوست دارم برایت بخوانم!...
شِعرے که آلوده
به بوسه هاےِ تو نباشَد
نَگفتنے ست..!!...
بیا که *شعر *هایم
مغزم را خورده اند
بس که حرف آمدنت را
می زنند!...
تنها شعرِ
ممنوعه ی دنیا
دوست داشتن
توست ...!!!
️️️...
دفترم را بر می دارم
و شعر هایم را
نگاه میکنم
صدای بچه ها می آید...
لابد دوستت دارم هنوز
که هنوز
لاکِ پوست پیازی می زنم
و هر روز
ساعتها به ناخن هایم خیره می شوم و
گریه می کنم ...
لابد دوستت دارم هنوز
که هنوز
رژِ بیست و چهار ساعته می خرم
و فروشنده بِرَندِ مقاوم تری پیشنهاد می دهد و
گریه می کنم
لابد دوستت دارم هنوز
که هنوز ....
فکر می کنم از هزار و صد نسخه ی این شعر
یک نسخه را تو به خانه می بری
و تو تنها تو می فهمی
چند جای این شعر ، خط خورده است ..
️️️...
او دیده بود از اولِ پایی‍ز
هرشب به یادت شعر می‌خوانم
فهمیده بودم زیرِ این باران
تو میروی من خیس می‌مانم
آبان شدم در اوجِ بی مهری
ابری شدم اما نمی‌بارم
بعد از تو این پاییزِ لا کردار
گفته هوای بدتری دارم
آنقدر از عشقت نوشتم که
ما دسته جمعی عاشقت هستیم
دروازه ی این شهرِ عاشق را
جز تو به روی هر کسی بستیم
بارانِ امشب بهتر از قبل است
جوری که فکرش را نمی‌کردی
آبان خبرهای خوشی دارد
شاید به پای قصه برگردی...
دردم به جان رسید و طبیبم پدید نیست
داروفروشِ خسته دلان را دُکان کجاست؟...
با من کنار بیا
همچون ماه
با نیمه ی تاریکش...
من به اندازه ی غم های دلم پیر شدم
از تظاهر به جوان بودن خود سیر شدم
عقل می خواست که بعد از تو جوان باشم و شاد
من ولی با غمِ عشق تو زمین گیر شدم...
من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی
یا چه کردم که نگه باز به من می‌نکنی
دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست
تا ندانند حریفان که تو منظور منی
دیگران چون بروند از نظر از دل بروند
تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی
تو همایی و من خسته بیچاره گدای
پادشاهی کنم ار سایه به من برفکنی
بنده وارت به سلام آیم و خدمت بکنم
ور جوابم ندهی می‌رسدت کبر و منی
مرد راضیست که در پای تو افتد چون گوی
تا بدان ساعد سیمینش به چوگان بز...
مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا
گر تو شکیب داری طاقت نماند ما را
باری به چشم احسان در حال ما نظر کن
کز خوان پادشاهان راحت بود گدا را...
ای کاش نکردٖمی نگاه از دیده
بر دل نزدی عشق تو راه از دیده
تقصیر ز دل بود و گناه از دیده
آه از دل و صد هزار آه از دیده...
راه گم کرده و با رویی چو ماه آمده ای
مگر ای شاهد گمراه به راه آمده ای
باری این موی سپیدم نگر ای چشم سیاه
گر بپرسیدن این بخت سیاه آمده ای
کشته چاه غمت را نفسی هست هنوز
حذر ای آینه در معرض آه آمده ای
از در کاخ ستم تا به سر کوی وفا
خاکپای تو شوم کاین همه راه آمده ای
چه کنی با من و با کلبه درویشی من
تو که مهمان سراپرده شاه آمده ای
می تپد دل به برم با همه شیر دلی
که چو آهوی حرم شیرنگاه آمده ای
آسمان را ز سر افتاد کلاه خورشید
به سلام تو که...
من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی
عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی
دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم
باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی
ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه
ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی
آن نه خالست و زنخدان و سر زلف پریشان
که دل اهل نظر برد که سریست خدایی
پرده بردار که بیگانه خود این روی نبیند
تو بزرگی و در آیینه کوچک ننمایی
حلقه بر در نتوانم زدن از دست رقیبان
این توانم که بیایم به محلت به گدایی
عشق...
یک استکان پر از چای و حس بودن باهم
نمی‌دهم به جهان این خلوصِ چایِ دوتایی...
هرکسی یک دلبر جانانه دارد
من تو را...
مانده ام چگونه تو را فراموش کنم
تو با همه چیز من آمیخته ای...
به تو دل بستم و غیر تو کسی نیست مرا
جُز تو ای جان جهان، دادرسی نیست مرا
عاشق روی توام، ای گل بی مثل و مثال
به خدا، غیر تو هرگز هوسی نیست مرا
با تو هستم، ز تو هرگز نشدم دور؛ ولی
چه توان کرد که بانگ جرسی نیست مرا
پرده از روی بینداز، به جان تو قسم
غیر دیدار رخت ملتمسی نیست مرا
گر نباشی برم، ای پردگی هرجایی
ارزش قدس چو بال مگسی نیست مرا
مده از جنت و از حور و قصورم خبری
جز رخ دوست نظر سوی کسی نیست مرا...
به تو دل بستم
و غیر تو کسی نیست مرا
جز تو ای جان جهان
دادرسی نیست مرا...
کتاب کهنه تاریخ را
نخوانده ببند
دلم گرفت
از این گردش و
از این تکرار
...
ﻓﺮﺩﻭﺳﯽ
ﺍﮔﺮ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ
ﺭﺍ ﻣﯽ ﺳﺮﻭﺩ
ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ
ﺍﻣﺎ !
ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻮ
ﺗﻠﺦ ﺗﺮ ﺍﺯ
ﺁﺧﺮ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺍﺳﺖ........
چه دانستم که این سودا
مرا زین سان کند مجنون
دلم را دوزخی سازد
دو چشمم را کند جیحون ......
بوی آبان می آید
بوی کسی که دارد توی نسیم
برای تو شعر عاشقانه می خواند!...
اندکی شعر بخوان
حالت اگر بهتر نشد
در طبابت حکم ابطال مرا
صادر بکن...
شعرهایم
مثل دامنت
کوتاه
باد که می وزد
شاعرترمی شوم...
قسم به نامت…
آنقدر عاشقانه هایم را روی این دیوار مجازی جار میزنم که خودت مجبور شوی بیای و بگویی…. آهای اد لیستاش:
مخاطبش منم….فقط من….
من عشقشم…..
“هی تو دلیل متن هایم……..
*زیبایی ات دیکتاتوریست که کلمات را در من
به گلوله می بندد..!
هر لحظه شعری در من شهید می شود…
اصلا می خواهم….
آنقدر خودخواهانه در آغوش بگیرمت که جای ضربان قلبم بر روی تنت بماند…
به اندازه زیبایی درختان پر شکوفه
دوستت_دارم...
گریزانم از این مردم، که تا شعرم شنیدند
برویم چون گلی خوشبو شکفتند
ولی آن دم که در خلوت نشستند
مرا دیوانه‌ای بدنام گفتند......
همیشه که صبح شعر نمیخواهد ،
یک وقت هایی تو را میخواهد
فقط تو را .......
هرکسی روی تو را دید از این کوچه نرفت
و هم اینک سبب وسعت تهران شده ای...
حس تجریش سرد و بارونی
افتاب تنبل زمستونی
یا مثل آخرای مهمونی
مثل عصرای جمعه دلگیرم
مثل تنهایی و پیاده روی توی دلدادگی زیاده روی
مثل یه مشت قرص دوز قوی وقتی نیستی یه گوشه میمیرم
رنگ چشمامو وقتی یادت رفت با خودم گفتم اینجا آخرشه
مثل باغی که گر گرفته و باد بی قرار گل های پر پرشه
من بریدم قبول بسه کن سخته زندگی با چشای روشن تو
همش احساس شک همش تردید اضطراب یه روز رفتن تو
حتی شعرهای من تو این روزا مثل اصرار های بیهوده ان
...
تلخ شد
طعم شیرین شعرهایم
افتاد
شکست
فنجان سفید گل مشکی...
ادامه
