متن
search
menu
صفحه نخست
متن زیبا
بیو
پیامک
درباره
پشتیبانی
جستجو
جستجو
×
متن شعر
زیبا متن : مرجع متن های زیبا
جملات شعر
جمله شعر
خیلی ها شاعرند
بعضی اما، خودشان شعرند
حرف هاشان، نگاه شان
حتا:
وقتی به شان فکر می کنی!...
شعر تو هستی که مرا غرق ترانه کرده ایی... رخوت دنیای مرا چه عاشقانه کرده ایی...
ورتر : برایم شعری بخوان که حالم خوب کند ؛
شارلوت : در آغوشت می‌گیرم، این شعری است که
دوست دارم برایت بخوانم!...
شِعرے که آلوده
به بوسه هاےِ تو نباشَد
نَگفتنے ست..!!...
بیا که *شعر *هایم
مغزم را خورده اند
بس که حرف آمدنت را
می زنند!...
تنها شعرِ
ممنوعه ی دنیا
دوست داشتن
توست ...!!!
️️️...
دفترم را بر می دارم
و شعر هایم را
نگاه میکنم
صدای بچه ها می آید...
لابد دوستت دارم هنوز
که هنوز
لاکِ پوست پیازی می زنم
و هر روز
ساعتها به ناخن هایم خیره می شوم و
گریه می کنم ...
لابد دوستت دارم هنوز
که هنوز
رژِ بیست و چهار ساعته می خرم
و فروشنده بِرَندِ مقاوم تری پیشنهاد می دهد و
گریه می کنم
لابد دوستت دارم هنوز
که هنوز ....
فکر می کنم از هزار و صد نسخه ی این شعر
یک نسخه را تو به خانه می بری
و تو تنها تو می فهمی
چند جای این شعر ، خط خورده است ..
️️️...
او دیده بود از اولِ پایی‍ز
هرشب به یادت شعر می‌خوانم
فهمیده بودم زیرِ این باران
تو میروی من خیس می‌مانم
آبان شدم در اوجِ بی مهری
ابری شدم اما نمی‌بارم
بعد از تو این پاییزِ لا کردار
گفته هوای بدتری دارم
آنقدر از عشقت نوشتم که
ما دسته جمعی عاشقت هستیم
دروازه ی این شهرِ عاشق را
جز تو به روی هر کسی بستیم
بارانِ امشب بهتر از قبل است
جوری که فکرش را نمی‌کردی
آبان خبرهای خوشی دارد
شاید به پای قصه برگردی...
دردم به جان رسید و طبیبم پدید نیست
داروفروشِ خسته دلان را دُکان کجاست؟...
با من کنار بیا
همچون ماه
با نیمه ی تاریکش...
من به اندازه ی غم های دلم پیر شدم
از تظاهر به جوان بودن خود سیر شدم
عقل می خواست که بعد از تو جوان باشم و شاد
من ولی با غمِ عشق تو زمین گیر شدم...
من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی
یا چه کردم که نگه باز به من می‌نکنی
دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست
تا ندانند حریفان که تو منظور منی
دیگران چون بروند از نظر از دل بروند
تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی
تو همایی و من خسته بیچاره گدای
پادشاهی کنم ار سایه به من برفکنی
بنده وارت به سلام آیم و خدمت بکنم
ور جوابم ندهی می‌رسدت کبر و منی
مرد راضیست که در پای تو افتد چون گوی
تا بدان ساعد سیمینش به چوگان بز...
مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا
گر تو شکیب داری طاقت نماند ما را
باری به چشم احسان در حال ما نظر کن
کز خوان پادشاهان راحت بود گدا را...
ای کاش نکردٖمی نگاه از دیده
بر دل نزدی عشق تو راه از دیده
تقصیر ز دل بود و گناه از دیده
آه از دل و صد هزار آه از دیده...
راه گم کرده و با رویی چو ماه آمده ای
مگر ای شاهد گمراه به راه آمده ای
باری این موی سپیدم نگر ای چشم سیاه
گر بپرسیدن این بخت سیاه آمده ای
کشته چاه غمت را نفسی هست هنوز
حذر ای آینه در معرض آه آمده ای
از در کاخ ستم تا به سر کوی وفا
خاکپای تو شوم کاین همه راه آمده ای
چه کنی با من و با کلبه درویشی من
تو که مهمان سراپرده شاه آمده ای
می تپد دل به برم با همه شیر دلی
که چو آهوی حرم شیرنگاه آمده ای
آسمان را ز سر افتاد کلاه خورشید
به سلام تو که...
من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی
عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی
دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم
باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی
ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه
ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی
آن نه خالست و زنخدان و سر زلف پریشان
که دل اهل نظر برد که سریست خدایی
پرده بردار که بیگانه خود این روی نبیند
تو بزرگی و در آیینه کوچک ننمایی
حلقه بر در نتوانم زدن از دست رقیبان
این توانم که بیایم به محلت به گدایی
عشق...
یک استکان پر از چای و حس بودن باهم
نمی‌دهم به جهان این خلوصِ چایِ دوتایی...
هرکسی یک دلبر جانانه دارد
من تو را...
مانده ام چگونه تو را فراموش کنم
تو با همه چیز من آمیخته ای...
به تو دل بستم و غیر تو کسی نیست مرا
جُز تو ای جان جهان، دادرسی نیست مرا
عاشق روی توام، ای گل بی مثل و مثال
به خدا، غیر تو هرگز هوسی نیست مرا
با تو هستم، ز تو هرگز نشدم دور؛ ولی
چه توان کرد که بانگ جرسی نیست مرا
پرده از روی بینداز، به جان تو قسم
غیر دیدار رخت ملتمسی نیست مرا
گر نباشی برم، ای پردگی هرجایی
ارزش قدس چو بال مگسی نیست مرا
مده از جنت و از حور و قصورم خبری
جز رخ دوست نظر سوی کسی نیست مرا...
به تو دل بستم
و غیر تو کسی نیست مرا
جز تو ای جان جهان
دادرسی نیست مرا...
کتاب کهنه تاریخ را
نخوانده ببند
دلم گرفت
از این گردش و
از این تکرار
...
ﻓﺮﺩﻭﺳﯽ
ﺍﮔﺮ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ
ﺭﺍ ﻣﯽ ﺳﺮﻭﺩ
ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ
ﺍﻣﺎ !
ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻮ
ﺗﻠﺦ ﺗﺮ ﺍﺯ
ﺁﺧﺮ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺍﺳﺖ........
چه دانستم که این سودا
مرا زین سان کند مجنون
دلم را دوزخی سازد
دو چشمم را کند جیحون ......
بوی آبان می آید
بوی کسی که دارد توی نسیم
برای تو شعر عاشقانه می خواند!...
اندکی شعر بخوان
حالت اگر بهتر نشد
در طبابت حکم ابطال مرا
صادر بکن...
شعرهایم
مثل دامنت
کوتاه
باد که می وزد
شاعرترمی شوم...
قسم به نامت…
آنقدر عاشقانه هایم را روی این دیوار مجازی جار میزنم که خودت مجبور شوی بیای و بگویی…. آهای اد لیستاش:
مخاطبش منم….فقط من….
من عشقشم…..
“هی تو دلیل متن هایم……..
*زیبایی ات دیکتاتوریست که کلمات را در من
به گلوله می بندد..!
هر لحظه شعری در من شهید می شود…
اصلا می خواهم….
آنقدر خودخواهانه در آغوش بگیرمت که جای ضربان قلبم بر روی تنت بماند…
به اندازه زیبایی درختان پر شکوفه
دوستت_دارم...
گریزانم از این مردم، که تا شعرم شنیدند
برویم چون گلی خوشبو شکفتند
ولی آن دم که در خلوت نشستند
مرا دیوانه‌ای بدنام گفتند......
همیشه که صبح شعر نمیخواهد ،
یک وقت هایی تو را میخواهد
فقط تو را .......
هرکسی روی تو را دید از این کوچه نرفت
و هم اینک سبب وسعت تهران شده ای...
حس تجریش سرد و بارونی
افتاب تنبل زمستونی
یا مثل آخرای مهمونی
مثل عصرای جمعه دلگیرم
مثل تنهایی و پیاده روی توی دلدادگی زیاده روی
مثل یه مشت قرص دوز قوی وقتی نیستی یه گوشه میمیرم
رنگ چشمامو وقتی یادت رفت با خودم گفتم اینجا آخرشه
مثل باغی که گر گرفته و باد بی قرار گل های پر پرشه
من بریدم قبول بسه کن سخته زندگی با چشای روشن تو
همش احساس شک همش تردید اضطراب یه روز رفتن تو
حتی شعرهای من تو این روزا مثل اصرار های بیهوده ان
...
تلخ شد
طعم شیرین شعرهایم
افتاد
شکست
فنجان سفید گل مشکی...
آنقدر شعر مرا خواندی
و گفتی احسنت...
فکرت افتاد که شاید تو دلیلش باشی؟...
صبحِ من
مزه ی
لبخندِ تو را
کم دارد.....
وقت است
که بنشینی
و
گیسو
بگشایی......
دیدمت
وه چه تماشایی و
زیبا شده ای !
ماه من ،
آفت دل ،
فتنه ی جانها شده ای !
پشت ها گشته دوتا
در غمت ای سرو روان
تا تو درگلشن خوبی
گل یکتا شده ای...
من
شاهدِ نابودىِ دنیاى منم
باید بروم
دست به کارى بزنم ......
درون سینه ام دردیست خونبار
که همچون گریه می‌گیرد گلویم
غمی آشفته ، دردی گریه‌آلود
نمی‌دانم چه می‌خواهم بگویم ......
آن قصر که جمشید در او جام گرفت
آهو بچه کرد و روبَه آرام گرفت
بهرام که گور می‌گرفتی همه عمر
دیدی که چگونه گور بهرام گرفت...
تابستان
درگذراست
یک کف دست شعر
پشت سرش
مدادم را
برای شعرهای پاییزی
تراشیده ام...
ای دوست بیا تا غمِ فردا نخوریم
وین یکدمِ عمر را غنیمت شمریم
فردا که ازین دیرِ فنا درگذریم
با هفت هزار سالگان سر بسریم...
مثل یک شعر مرا تنگ در آغوش بگیر
که هوای غزلم سخت شبیه تن توست...
گر یک نفست ز زندگانی گذرد
مگذار که جز به شادمانی گذرد هشدار،
که سرمایه‌ی سودای جهان
عمرست چنانش، گذرانی، گذرد...
آن لعل، در آبگینه‌ی ساده بیارو آن محرم و مونسِ هر آزاده بیارچون میدانی که مدتِ عالمِ خاکباد است که زود بگذرد باده بیار...
شرط ادب است
بعد تو
دست به زانو بنشیند دل ما...
گر بی تو بود جنت بر کنگره ننشینم
ور با تو بود دوزخ در سلسله آویزم...
این سر نه مست باده
این سر مست، مست دو چشم سیاه توست
بوسه، بوسه از آن لب ربودنیست
تنها تو را ستودم
محبوب من به سان خدایان ستودنیست...
بی آنکه تو را دیده باشم
از تو هزار خاطره دارم
دیوانه منم
که آرزوهایم را باور کرده ام...
ادامه
