متن کوتاه

دیرل:
شاید اون کسی که داره میره من باشم ولی این تو هستی که منو تنها گذاشت...

اعتماد هم نشون داد که مثل اعتیاد میتونه خانمان سوز باشه :)

آیا باورت را به خورشید از دست می دهی اگر ابری جلوی آن را بگیرد؟

به هر فصلی غمی، هر صفحه ای انبوهِ اندوهی،
وطن جان! خسته ام، پایانِ خوبِ داستانت کو؟

بوسه از لبهای مستت، وای عجب حالی دهد.
حال آن مستیه لبهای تو را ، همچو من دادند و بس.

شکفته در دلِ تو ایران
سرورِ باورِ شهیدان
تو سرزمینِ قاسمی و
جوانه‌های باغ ایمان

امان از دل بیچاره ما که ندانست هرگز
راوی قصه عشق
داستان زلیخارا به نفع یوسف تمام کرد

میشود بگویی نکته ای از غم بی من بودن
یا که بازهم دروغ در حافظه ات می چرخانی

مارا بسی بهانه بود از برای خداحافظیت
اما دل ما قدرت لا مروتی نداشت

ما همانیم که تو پنداشتی
و تو آن نیستی که خانه دل ارزانیت داشتیم

پنداشتم پشت دیوارشب سپیدی قایم است
ندانستم که تو خود سیاهی در سپیدی هستی

باشد تا تورا با ناکامی بجویم
عاقبت جوینده یابنده بود

دل من را توعاشق کردی ورفتی
نگفتی عشق مانده ات دردل بوی کهنگی گیرد؟

عمرمان بیهوده بگذشت و نفهمیدیم چرا
آنکه برده قلب ما، اصلا چرا قسمت نشد.

تو ای تنها دلیل زندگانی
نباشی سخت است بر من جوانی.

نمیخواهم جهانی را...،
که بی ناز سیه چشمان تو باشد.

یکی باید باشد، که در این هجوم تنهایی شهر
سخت آغوش تو را سخت در آغوش کشد.

تو ای تنها دلیل و آخرین شوق نفس در تن.
بیا تا آخرین لحظه کنارم باش و یارم باش.

ای وجودت ذوق عشقی بی نهایت.
بی تو و عشق تو از دنیا گذشتم.

بعد از جنگ من دیگر سرباز نبودم، من باغبانی شدم که برای یک لبخند تو، هزار بهار کاشت.

شرح حالم را
تنها آن صندلی خاموش می‌داند
که سال هاست جز گرد غبار
کسی برآن ننشسته

ترس از دست دادنت بدجور ویران میکند.
در میان سینه قلب عاشق و دیوانه ام.

نیمه ای از قلب من در چشم تو افتاده گیر،
نیمه ی دیگر پی چشم انتظاریِ تو مُرد.

به کام دل نمی گردد جهانم،
اگر در روزگارم تو نباشی.