متن غمگین

من متعلق به هیچ کسی نیستم
و مالِ خودم می مونم .
من هیچ چیز باارزش تر از وجودِ خودم ندارم.. .

وقتی که برای مشقِ تو دست زدند

با جیغِ ریا تَبر تَبر دست زدند

جای رُخِ اسب و مهره ی شاه و وزیر

بزغاله ترین پیاده را دست زدند

بنمای رخ، که وقت لب‌خندم آرزوست
دور از تو، نیشِ زورکی خندم آرزوست

تو قهوه می‌زنی، و یادم نمی‌کنی
یه اسپرسو با تو، در دایرکتم آرزوست

نه زنگ می‌زنی، نه کامنت، نه ری‌اکت
حتی یه «واو» در امرِ فِرندم آرزوست

بی‌تو شبم شده همه فال و پِیج و پُست
یک...

تنها یادگاری که از تو برایم
باقی مانده ...
بُغضِ سِمِجی است، که غروبهای
جمعه راهِ گلویم را میبند....

پا که به سن می گذارید انتظار کمی آسایش دارید، نه؟ فکر می کنید استحقاقش را دارید.
من اینجور فکر می کردم. ولی بعد فهمیدم که زندگی پاداش شایستگی سرش نمی شود!

آب،کـم جو تـشــنگی آور بــدست
کام دل در سایه تاب و تب است
ای سـرشــته قامـتت با آب و گل 
اشک زمزم گـوهــر راز شب است

رسد روزی که پایان یابد این دلتنگی من
ولی آن دم که زیر خاک باشد منزل من.

این آخر هفته‌ها دلم می‌گیرد
بر غربت رفته‌ها دلم می‌گیرد

با فاتحه‌ای یاد کنید از اموات
از درد نگفته‌ها دلم می‌گیرد...

یک سوال از بنده ی ایران تبارت ای خدا!
غم چرا این خانه را هر لحظه ویران می کند؟

در منِ همیشه خزان
هرگز نروید دگر
فصلی بنامِ بهار!

قشنگ ترین محال آرزوی من.
چه سخته بی تو زندگی.

زمان رُفوگر خوبیه
هر بیدی هم به زندگی آدم زده باشه
زمان رُفوش میکنه.

خانم “انار مفتی” (به کُردی: هەنار موفتی) شاعر کُرد زبان، ساکن شهر فیر شهری در جنوب غربی  کشور آلبانی است.


برایم اشک تمساح می‌ریزی؟!
تا وقتی کنارت بودم،
همنشین تنهایی بودم و
هم‌قدم خاطراتت...

بعضی‌ها تحمل‌کردنی نیستن...
چون حضورشون مثل هوای گرفته‌ اس
و اصلًا ظرفیت هوای تازه رو ندارند.
اما بعضی‌ها ، خودشون یک نسیم دل‌انگیز هستند.
کافیه فقط کنارمون باشن تا زندگی دوباره نفس بکشه.
شخصاً معتقدم که ما به دنیا نیومدیم برای تحمل کردن سایه‌ها…
اونی که نور نمی‌پاشه، فقط وقتت...

محال ترین محال آرزوی من.
محاله بی تو زندگی.

خاطرات چشم او آخر مرا کشتن دهد.
ای خدا رحمی بکن طاقت ندارم دوریش.

---

گاهگاهی دنیای ما پر از دردهای پنهان است، دردهایی که کسی نمی‌فهمد و کسی نمی‌بیند. همان آرامش ظاهری که نشان می‌دهد همه چیز خوب است، در عمق قلب ما پر از غم و تنهایی است. گاه، تنها بودن و فهمیده نشدن، سنگین‌تر از هر خاک ناپیدا است.
در این...

روزِ نخستِ مرداد آمد و رفت،
چون شعله‌ای از دلِ آتش برفت.

خورشید بر آن بامِ بلند ایستاد،
با تیغِ تب، بر تنِ این خاک زد.

بادی نیامد، نفسِ شب برید،
دل تنگ شد از هوای بی‌سند.

دل، مثل گلی در عطشِ دشتِ خشک،
بی‌سایه و بی‌چشمِ تو، پژمرد و...

جز همین کاغذ و همین خودکار
حال من را کسی نمی فهمد

شده احساسِ دلت، سرد شود؟
شده هر بندِ دلت، درد شود؟

شده در، اوج نفس‌های رها،
گُلِ رویای دلت، زرد شود؟

نفس و، «های» دلت، مثلِ تگرگ؛
شده گرمای دلت، بَرد شود؟

تمام سردرگمی زندگی من، بازتابی از خودمه !

دنیای من بر مدار سکوت می‌چرخد
کلام را به گفتن عقیمم
اول ارتیست سینمای صامتم
به نوشتن مایل ترم
به گوش دادن بیشتر
پس گمان من بر که علاقه ام کوتاه است دیوارش
یا نیستی همان شخص اول مقابل آن صامت اکتور
اشکال تنها در حرفیست که بر فکر میرود...

دارم به سفر می‌روم، نه چمدانی در دست! با چمدانی پر از خاطره در سَر! به وقت رفتن کسی صدایم نزند؛ این سر برگردد، محتویات چمدان از چشمش فرو می‌ریزد...

در من دو جُرعه زندگی مانده
آن هم نجنبی زود می میرد