متن پدر

رفتی
و
دنیام شده؛
متروکه ای بی سَرنشین.
به یاد پدرم🖤

شهریارَم
رفتی و شهرِ دلم بی یار کردی
هر چه گفتم من بمان
اما تو بر راهِ خودت اصرار کردی
بودنت دنیایِ من بود
رفتنت اما؛ چه زود !
دیدی آخَر؛
قلب و روحِ دخترَت تب دار کردی؟!
برایِ پدرم🖤

مُردم از چشم انتظاری گشته ام دیگر هلاک
ردّ پایت گمشده، ای بی نشان ، ای بی پلاک

پدرم گفت :
دخترم تو گم شده ای !
تو در میان حجم کلمات
خود را جا گداشته ای
در میان انبوه  واژه های بارانی
درد کشیدی
شکوفه دادی
قد کشیدی
باریدی و
بی خبر از بهار شدی
پنجره ی امید  را بگشای
میان  این همه بغض واشک
لبخند بزن...

پـבر همان امیـבیست براے ـבختر کـہ ذرـہ ذرـہ وجوـבش از جنس کوـہ است ، بایـב براے ـבستان پینـہ بستـہ تارهاے سـ؋ـیـב פּ ـ؋ــבاکاریش
نشستـہ سجـבـہ کرـב
همانا پـבر قابل ستایش است …

پدرم..
بوی نان  می داد
و دستانش  مزرعه ای
که گندم
از بازوهایش بالا می رفت

اما حالا
کلاغی روی چین های صورتش
نوک می زند،
بوی نان  را از دستهایش می پرانَد
ببین....
مشت پدر
پر از  آرزوی خرده های نانی است
که  کلاغ پنیرش را دزدیده است...

بشقاب گل سرخی مادرم
از دستان پدر سُر خورد
وجنگ خاورمیانه
از آنجا شروع شد...

پدر، قصیده ای است نانوشته؛
ستونی که خستگی در قامتش پنهان می شود اما شکوهش هرگز فرو نمی ریزد.

پدر، آرامش بخشی است که طوفان ها را از شانه هایمان می زداید.
قدم هایش اطمینان، نگاهش فانوس، و دستانش نقشه ای از مسیری است که بی صدا برای ما پیموده...

هر روز موهای سپیدش بیشتر می شد
با چین پیشانی پدر هی پیر تر میشد

دریاچه ای پشت نگاهش داشت؛ با هر غم
چشمان کم سویش همیشه پر گهر می شد



وقتی پُر از قَد قامَتش میشد دهان صبح
از اشک چشمش گونه ی سجاده تر می شد

هر روز...

در سینه اگر مهر علی را داریم
باید که دل از غیر علی برداریم

در مکتب او واهمه از مردن نیست
شاگرد کلاس میثم تماریم

اعظم کلیابی بانوی کاشانی

پدر سه حرف دارد ولی
بودن هایش حرف ندارد !
چتر می شود بالای سرت و
کوه می شود پشت سرت !
پدر پناهِ بی پناهی ها و امنیت نا امنی هایت می شود.
پناهی که لِنگه ندارد و
امنیتی که تا هست همتا ندارد.
پدر که هست ،
سایه...

پدر اولین و بزرگترین قهرمان زندگی هر آدمیه!
عاشق ترین آدمی که برای خوشبختی و موفقیت بچه هاش
کمر خم نمی کنه، خم به ابرو نمیاره
و همیشه حضور و لبخند بچه هاش
انگیزه ی زندگی شه.
تنها مردی که کنارش، معجزه ی امنیت
به پاک ترین شکل ممکن اتفاق...

پدر باران امنیت است!
آغوشش بى دلهره ترین پناه گاه دنیاست...
مگر داریم مثل پدر
که نوازش هایش امنیت را میان موهایت
و قلب نگرانت بکارد...
و دلت قرص باشد که پشتِ این دست هاى نوازشگر
هیچ خواسته اى در کمین نباشد..!
آخر مگر داریم مثل پدر...!

رنج می برم از این که ببینم هر روزی داره
به سن پدرم اضافه میشه
رنجم میده
برای اینکه عاشقشم

گاهی سرخی یلدا چون شب سیه تاریک و بی روح میشود
گاهی چون دلم تنگ تو میشود همه ی عمر زمستان میشود

چشمانت،
دریاهایی بودند که طوفان های درد را در خود غرق می کردند،
در سکوتشان، تمام فریادهایمان دفن می شد.

دست هایت،
ریشه هایی بودند که در دل خاک، تمامی سنگینی دنیا را به دوش کشیدند،
تا من در آسمان های بی دغدغه پرواز کنم،
بی آنکه از درد های...

پنجره ها ؛ آیه هایِ دلتنگی اند
گاهی باز می شوند و آماجِ خاطره می آورند
گاهی بسته می شوند و قفلِ اندوه می زنند،
پنجره هایِ خانه یِ قدیمی ما ؛ هنوز باز است
و مادرم هرزگاهی با نگاهِ دلبرانه
برای پدر ؛ که در گوشه ای از حیاط...

مردی می گفت:
قبل از طلوع آفتاب از خانه بیرون می زنم
نیمه های شب با جسمی خسته
بعد از یک روز سخت کاری به خانه می رسم 
همسرم را در آغوش می گیریم
فرزندم را می بوسم
و پس از مدت کوتاهی از شدت خستگی
بخواب می روم
و...

گر سیاست طلبان
بگذارند که بابا برسد نان می داد
اگر از جنگ گذر می کردیم
کودک از داغِ نبودیِ پدر
سر صبح ؛ جایِ تحصیل و خوشی سرگردان
می شود راهی این شهر مریض
چه بلوغی شود این بی پدری
کودکی با حسرت
کودکی از سر بی مهری ما...

پدرم دریاست و مهرش بی انتهاااا


نویسنده المیرا پناهی درین کبود

پدرم ساقی نبود،ولی خیلی برام عرق ریخت

به یاد دارم وقتی بچه بودم خودکارهایش را دزدیدم و تمام خودکارهایش را بوسیدم. وبعد خودکارهارابردم وروی تخت لالاکردم وخوب آنهارا بوییدم تمام خودکار عطر پیراهنش رامیداد
وقتی بابا آمد خانه ازمن پرسید چرا لب هایم آبی شده،ومن گفتم خودکارهایت رابوسیدم والان هم خودکارهایت خوابند
وبا همین یک جمله تاآخر...

پدرم در کودکی به من آموخت؛ خوشی کوتاه مدت است قدر آن را در لحظه باید دانست، نمی دانستم خود پدر یک خوشی کوتاه مدت است.
مریم بیانی
۱۴۰۳/۰۱/۰۵

وقتی پدرِ آدم فوت میکنه
مثلِ این میمونه که
یه دنده از پشت تو برداشتن
همیشه جاش خالیه

_سینمایی حکایت دریا