دیگه کسی نمونده که بگه پشتت می مونم وصیت میکنم واسم نماز نخونن

اصلا بالا سرم نذارین کسی گریه کنه من جوون بودم ولی با عقاید کهنه

من میرم زیر خاکی که از زندگی آزاده من مهرابم اسمی به معنیه سجاده این دردا واسه امثاله من یه عمره خاطرست این خاطره بود ولی بدجوری کمرمو شکست

من صدای اون بچه ایم که آینده میاد به تو میگه مادر ولی پدرشو میخواد

وقتی بزرگ بشه نذار بیاد سر خاکم بگو خدا دوسم داره فقط یه ذره ناپاکم

بگو وقتی تحملش طاق شد روز و شبش دود و دم همین یه اتاق شد لرزش دست و پام خون تا خرخره رسیده شاه رگای پاره مفصله بریده

ناخونای زخمی دیوارای خونی با قرص دیازپامو یه مرگ آسمونی

صدای جیغ و داد اون مادر معصومم هوای دلگیر خونه که میکه محرومم

از زندگیه دوباره و عاشقی و بازی تا مست کردنو دعوا و حاشیه سازی

سرفه های خونی و حلقه ی تو دستم ریه های داغون چه کاری بده دستم مشتم پره قرصو روی سگم بالا اومد این دفعه تیغه کم آورده جلو رگام زانو زد

ایندفعه نه اشکی بریزو نه سیاهی بپوش فقط یه وصت تابوت منو بگیر به دوش

میخوام واسه آخرین بار بالا سرت باشم بعدش دفنم میکنن خاک زیر پا شم

ببین آسمون به خاطر من خون گریه کردا امروزمو کشتم به امید فردا

گره ی کور زدیمو نتونستیم بازش کنیم تخته گاز میرفتیمو ترمز آرامش برید پای قولی که دادیم وا نستادیم جدا شدیم به خیاله باطل که فک کردیم خدا شدیم

یه روزی یه جا میبینمت که تنها نیستی رفیقم کنارته ولی تو خوشبخت نیستی

نه دلم به مونده نه دلت به رفتنه پشیمون میشی همون روزی که دیره هفتمه

دلم به هر کسی که خوش شد دلخوشیامو کشت افسردگی اومد قرصم که مشت مشت

خاطرات مثله یه تیغ کند می مونه که پاره نمیکنه فقط زخمامون می مونه

آدمای غمگین عجب حافظه ای دارن حواسشون پرته عاشقه تیغو طناب دارن

دیگه عادت کردم که بهت عادت نکنم قولای الکیه هیشکیو باور نکنم

میگرن گرفتم شنیدی امشب حالم خرابه از اون حالایی که دیدی

بد خوب میاد جلو چشم فقط اینو موندم تو چرا از من بریدی

تو آفتاب من بودی منم درخت بی سایه ما خونه یکی بودیم چطوری همسایه

تو ی من بود بودی این هنوز روت غیرت داره ها اسم بخدا حرمت داره ها تو بی حرمتم نکن دستامو ول نکن

تنهایی یعنی با بغض بخوابی یعنی عکسشو میبینی زیر پتو دوباره گریه ات بگیره

دوباره بی تابی یعنی دستاتو روی عکساش بسابی دوباره بی خوابی

دوباره بی خوابی این سردردای مدام انگار نداره هیچ راهی غربت این مردو دوست داشتی چی شد حالا واست یه آدم غربتی شدم

غیرتی دوست داشتی قیمتی نبودی که بخوام سرت غیرتی بشم

یه وقتایی میشه که یه چیزی سهمت نیست درست مثه دستام که دیگه تو دستت نیست

حتی خود خدام تو رو از یاد میبره انگشت اشارشم به سمتت نیست قوی بمون بذار مردم بخندن به اشکام بذار با حرص بخندن

یا اونایی که وقتی داری عشقه اولشونی و وقتی که نداری چشمامشونو روت میبندن

تنهایی بخشی از بزرگ شدنه یعنی اینقدر تیغ بکشی که پوستتو بکنه

مثه مردی که از بغضو کینه پره تو دله شب تو خیابون پرسه میزنه دلگیرم منو تو عاقل نشدیم بعد جداییمون آدم سابق نشدیم

حتی به جای آب شبا الک میخورم حالم تو خودم نیست یهو دستامو میبرم

یهو خون فواره میزنه سر تا سره خونه یاد بیت قدیمی دیوونه خونه پره خون

اصا از این به بعد منمو تنهایی اصا گور بابای فکرای رویایی



Mehrab Hamsayeh Lyric

ZibaMatn.IR