متن احمد سلو

ترس تو وجودم رخنه کرده بود اصلا
میدیدم این روزا رو همون اول
که میگیره چشمات جونمو از من ترس آخرش روقلبم زخمشو زد
جونم به لب رسید وقتی میرفت هر چی صداش میکردم برنمیگشت چرا بر نمیگشت نباشی بارون بگیره میترسیدم
یه روزی پاییز بیاد و من نبینمت میترسیدم...

زمان دا اولموش اولاندا کالا بیلیر آرکروب یار ایچینده کالا بیلیر
اینسان بو دونیایه ذاتن موسافیردی گلیشیمیز بنله گدیشیمیز بنله دیری آه اینسانولوم رور بی کنه دنیا یار گلنجه گال کولوروبجا ایچینده یان کولومجا ها ها ها
حایاتیکی بیله سادجه بیری گولوش بیریده دونوشک سنیزسترسن دونوشک ایسترسن سیوی کوک مویوروم...

کاش همون اول ازت خواسته بودم
پا نذاری رو منو این غرورم کاشکی از چشم تو افتاده بودم من به اون عشقت گرفتار نبودم
رو صدای خندت حساس نبودم
انقد اون چشمای تو خاص نبودن ناز نبودن یکی مث من چشماش هر شب از عشقت بارید
یکی مث اون دوست...

نزدیکه صبحه یکی میخواد خودشو نزدیکت کنه تحریکت کنه
نزدیکه صبحه اون که شبا چشاش رو تصویر توئه تکمیله رولش شمع چیده دورت ماه و پشته ابرشو تقدیمت کنه نزدیکه صبحه همه این بیداریا تقصیر توئه دوسش نداره اشکاشو ببین هی دستاشو محکم نمیخواد بگیره
دوسش نداره نمیاد نمیشه هیشکی...

همه شهر تاره تو چشمام
چقدر خاطره جا مونده چقدر هم مثله تو انجاست
تو این تهران وامونده همه شهر تاره تو چشمام
رو گونه م جای بارونه چرا خوشحالی از دوری
اینکه درد دوتامونه عجب موندی سر حرفاتو قولاتو قرارامون دمت گرم
بازم چک میکنی عکسامو تو تنهاییات وقتی...

اونه لحظه های با تو هنوزم عزیزه ولی نمیذارم این اشکام بریزه
تو نیستی تو خونه منمو تنهایی ولی دوتا فنجون هنوزم رو میزه منو تو و این عشقه اجباری میکشتم این حسه تکراری گفته بودی تنهام نمیذاری ولی بد کردی
منو تو و تحویل این سالو یه آدمه بی...