پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
فکر میکنم عادی شدن، با یک شیب ملایمِ بی رحم اتفاق میوفته.اینکه نشنیدنِ صدات دیگه مثلِ اوایل اذیتم نکنه.اینکه دیدن هر روزه ات نیازِ جونم نباشه و بدونِ نق زدن تحمل کنم.اینکه وقتی صدات میزنم بگی "بله" و برام اهمیت نداشته باشه که از شنیدنش بیزارم.عادی شدن عمیق ترین ترسِ منه. زجر آورترین اعترافِ منه! ...
