کسی که به حکمت پروردگار معتقد و خستو باشد به بد و نیک روزگار نمی پردازد. چنین بنده ای در پرستیدن یزدان بیشتر می کوشد و از بدسگالی و پیروی دیوان می پرهیزد، ناکردنی نمی کند و از رنجه کردن بیگناهان بیزاری می جوید.
