آدمی هنگامی به جدل روی می آورد که سلاحِ دیگری نداشته باشد. آدمی می داند که دست زدن به جدل شک برانگیز است، زیرا چندان باور پذیر نیست. اثرِ هیچ چیزی را به آسانیِ اثری که یک جدلگر می گذارد، نمی توان زدود.
فلسفه تا آن جا که من اکنون دریافته ام، زیستن داوطلبانه در یخ و کوهستان های بلند است، یعنی کندوکاو برای تمامی امور بیگانه و شک برانگیزِ هستی و هر آنچه که تا کنون اخلاق آن را تارانده است.
