سه شنبه , ۱۳ آذر ۱۴۰۳
جامعه ی ما پر شده از بیمارانی که از شدت درد کهنه ی روانشان، گلوی آرامشِ یکدیگر را فشار می دهند، که مشکلشان را نمی پذیرند و از ترس قضاوت ها، درمان را پس می زنند، بیمارانی که پشتِ میزها نشسته و با روانی گسیخته و ناآرام، میلیون ها نفر را مبتلا به فقر و یاس و بلاتکلیفی کردند. و مردمی که غده ی سرطانیِ روحشان بقدری وسعت یافته که دیگر نه چشمانشان می بیند، نه گوش هایشان می شنود... مردمی که از شدت درد؛ در اعماقِ سکوتی نجیبانه فریاد می زنند، سکوتی که حکم ا...
