توو آغوشت بگیریشو ببویسش
به امیدی که دوباره برگرده خونه دلت خوش باشی میبینیش دوباره
ازش یه تیکه خاکستر بمونه حالا باور کنی دیگه نداریش
با دستای خودت توو گل بذاریش یه دنیا آرزو باشه تو قلبت بمونی
با تب تنهای کاریش خودت راهیش کنی تا باند پرواز
ندونی میره...