متن مجتبی کبیری

تا دقیقه های آخر رو پاشون مردونه موندن با عبور از دله آتیش قلبه عالمو سوزوندن
اونا رفتن که نمیرن اونا موندن که نیفتن مثله ققنوسی تو آتیش پر گشودنو شکفتن
اونا از قبیله ی عشق از تبار نور بودن مثله لاله های پرپر عاشقو صبور بودن راه این نسله...

تویه بارونای فصل پاییز دله من از غصه میشه لبریز
آسمون وقتی دلش میگیره دیگه خشک میشن گلای جالیز دیگه خشک میشن گلای جالیز ابر سیاهو آسمون میگیره طفلی دلم تو تنهایی میمیره
غم میشینه روی دلم دوباره طفلی دلم پاییزو دوست نداره
طفلی دلم پاییزو دوست نداره , پاییزو...

دوباره صحبت بارونو برفه زمستون رخت نو پوشیده بازم
سفیدن جاده ها و پشته بوما خدایا این قشنگی رو بنازم تویه یلداترین شب تا سپیده برات از عشقو احساسم میخونم
کنار کرسیه روشن تو این حال میخوام همپای احساست بمونم یه شب تو هر ساله ولی تو واسم یلداترین شبهای...