متن وحید مزینانی

همش خیره به عکساتم که چی شه
جای خالی که با عکس پر نمیشه سره اون ساعتی که تو میرفتی
فقط دلشوره هام تکرار میشه دلم هر روز سرغتو میگیره نمیتونه کسی جاتو بگیره
چشام خیره به ساعت مونده اما یه بار عقربه برعکس نمیره
اگه برگردم یک بارون خیابون...

رفتی محکوم شدم به جرم اینکه
اشتباهی تو رو انقدر میخوامت آخر آخرش هیچی نمیشه
یکی بدتر از خودت میاد سراغت آقای قاضی من هنوز دوستش دارمو
نمیتونم فراموشش کنم آخه نمیتونم منی که چوب سادگیمو خوردم
روزی صد دفعه میمردم بعد اون باید کجا برم
آقای قاصی من چیه...