چهارشنبه , ۷ آذر ۱۴۰۳
در این هستیِ غم انگیزوقتی حتی روشن کردنِ یک چراغِ ساده یِ «دوستت دارم»کامِ زندگی را تلخ میکندوقتی شنیدنِ دقیقه ای صدایِ بهشتیاتزندگی را تا مرزهایِ دوزخ میلغزانددیگر نازنینِ منچه جایِ اندوه؟چه جایِ اگر؟چه جایِ ای کاش؟و من....این حرفِ آخر نیست!به ارتفاعِ ابدیت دوستت دارمحتی اگر به رسمِ پرهیزکاری هایِ صوفیانهاز لذتِ گفتنش امتناع کنم......
