شنبه , ۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۳
تمامِ خیابونایِ این شهرو، بدونِ حضورت، بدونِ اینکه خبر داشته باشی قدم زدم...به یادت خندیدم، به یادت بغض کردم، به یادتت گریه کردم...بعد از تو می‌دونم دنیام، زندگیم، عوض شده؛انگار اون بچه بزرگ شده...تو اولین کسی هستی که اومدی تو زندگیم، یه موقع هایی به خودم میگم شاید واقعا دوسم داشت، بعدش میگم اگه داشت الان کجاست!؟:)تو این مدت که بودی و نبودی، ازت ممنونم...نمی‌دونم چی شد که شدی همه یِ من، تو این مدتت که خیلیم زود گذشت فهمیدم منو تو ما ...
