متن دلتنگی

تو انعکاس نور در جام بلور قلب منی.

گفته بودم تماشای تو بهار را به ویرانه ی من می آورد ؟

بعضی آدم ها یکجوری هستند
نمی شود یک بار دوست اش داشت
یک بار عاشق اش شد
یک بار فقط برایش مُرد
باید مثلِ یک شعرِ عاشقانه هر روز سرود
هر روز برایش مُرد
اصلا بعضی آدم ها یکجوری هستند!

خسته ام
خزیده چون کبوتری درقفس

دُرنایی تازه از کوچ پنجره ها از راه رسیده...

گویا پرستویی هستم که به شوق بهار تمام آسمان را شقایق چیده...

خسته ام
انقدر خسته ...
که دلم میخواهد ، خواب ابدی تعبیر پلک هایم باشد...
میدانی ...
دنیا با من نساخت
با ما...

نیستی و دلتنگی از سقف چشمانم چکه میکند.

ساعتِ صفر است و من،
بیدارم و،
شاهدِ بیداری‌ام،
مهتاب شد!

لباس نو نخریدم به شوق آن روزی
که رنگ پیرهنم را تو انتخاب کنی

دلم گرفته و سَرتاسرِ زمان؛ خواب است
دلم گرفته و بی تو جهان؛ همین قاب است.
به یاد پدرم🖤

زندگی بی تو،
عجب بسیار پر رنج است و درد.

وقتی از همه ناامید بودم تو امیدم شدی
قلبی که سال‌ها در سینه‌‌ام بی‌دلیل می‌تپید زیباترین دلیل‌ش شدی
روزها گذشت‌و وقتی تمامِ من شدی
قلبم را با دست‌های خودت که آرزویم گرفتنشان بود خاک کردی
غریب ماندم با نوشته‌های عاشقانه‌ای که برایت می‌نوشتم
بعداز تو هرکس که نوشته‌هایم را می‌خوانَد...

در آستانه ی آغوشت ،
فعل نبودن را صرف کردی ،
ومن ،
دل را به فردای نیامده سپردم
وایمان آوردم
به فصل سرد
آخرین فنجان دلتنگی هایم را نوشیدم .

روزهای خوب زود گذر می کنند،
درونمان همیشه کشوری ست از وداع.

به دل تنگیهای دیگرت برس
من صبرم در برابر دلتنگی بسیاراست

کوچه هم مانند من دلتنگ هست وبی قرار
کوچ کرده با پرستو نغمه ی شیرین یار

من برای دیدنش لحظه شماری میکنم
شاهدم این تیک تاک ساعت شماته دار

گفته اند یک روز،می آید برای دیدنم
گفته اند آخر به پایان می رسد این انتظار

مثل یک غنچه که تازه سر زده از شاخه ها
سبز، هستم بی قرارم بی قرارم بی قرار

★彡 اسماט בلم را پیونـב عشقماט پر نور کرב


سالروز ازבواجماט پر ستارـہ عشقم

اسمان دلم را عشق تو پر نور کرد


همسرم

دوست‌داشتنت را
آن‌قدر می‌نویسم تا شعرها همه سپید شوند!
چرا که من
از برکت موهایت به خورشید رسیده‌ام و
از گرمای بودنت
ایمان آورده‌ام به رسالت نجیب زندگی!

به لطف لبخندت
دامن دختران روستایی
دشت شقایق شده!
خنده‌هایت،
جریان سبز بهار است!
و هر قدمت،
زلزله‌ایی‌ست که زیبایی به بار...

بدترین بلایی که آدمی می تواند بر سر خودش بیاورد ناامیدی ست، لذت نبردن از لحظه های امروز و نگرانی برای فرداهاست، افکارهای خسته ای که همچون کوچه های پرپیچ و خم از هرطرف به بن بست می رسند.
حصارهایی بلند که سال هایی طولانی برچین نشده باقی مانده اند...

تنهایی سزاوار کسی که عاشق هست، نیست.

ببار باران هوای دلم ابریست

مُردم از چشم انتظاری گشته ام دیگر هلاک
ردّ پایت گمشده، ای بی نشان ، ای بی پلاک

هیچ چیز ماندی نیست در من ، جز دلتنگی تو.

تمامِ عمر
در لباسی ماندم
که برای آمدنت دوخته بودم—
و هیچ‌کس نپرسید
چرا این‌همه سال
آماده‌ رفتنم
جایی
نرفته‌ام