متن دلتنگی

پای ورق سختی و دلتنگی من
امضای کسی بود که چون جان من است

تو هَمان قاتِلِ قلبِ مَن و مَن

مریضِ دیدارِ توأم

تو هَمان طَبیبِ مَن باش

که بیمارِ توأم

ای کاش غول می‌شدم!
✍ رها فلاحی


بابای رها برای مدتی به مسافرت رفته بود.
او برای انجام کارهایش به شهری خیلی دور، رفته بود.
هر چند رها روزانه چند بار با پدرش تلفنی حرف می‌زد، اما هیچ از دلتنگی‌اش کم نمی‌شد.
یک شب که بعد از نیم ساعت تلفنی...

بر تاب نشسته‌ام
استخوانی از سال‌ها
میان رفت و برگشتِ بی‌پایان

کنارم آتشی
که می‌سوزد
و نمی‌میرد

طلوع می‌آید
رنگ‌ها می‌چرخند
غروب فرو می‌رود
و من هنوز
در تنگیِ نبودنت
تاب می‌خورم

ای عشقِ دور
زمان مرا پوسانده است
اما هنوز
هر حرکتِ این تاب
نام تو را
در هوا...

در کوچه‌ی بی‌پایانِ شب
صدای قدم‌هایت
مثل بارانِ گمشده
بر شانه‌های خسته‌ام نمی‌بارد...

ماه،
چون چراغی خاموش
به یاد تو می‌لرزد
و من،
در سکوتِ بی‌پناهی
به سایه‌ی خالیِ دست‌هایت
پناه می‌برم...

درختان،
شاخه‌های خسته‌شان را
به سوی آسمان کشیده‌اند
مثل دست‌های من
که تو را صدا می‌زنند.

باد،
نامه‌های پنهانِ دلتنگی را
می‌برد به سمتِ سپیده‌دم،
و من،
در شعله‌ی خاموشِ چشم‌هایم
هنوز
به آمدنت ایمان دارم...

رفتی...
و در کوچه‌های خاموشِ دل،
صدای قدم‌هایت هنوز می‌پیچد.

دست‌هایم،
به جای گرمای تو،
سایه‌ای سرد را در آغوش گرفته‌اند.

چه آسان شکستی،
آن پلِ باریک میان دو دل،
و من ماندم،
با هزار واژه‌ی نگفته،
و بغضی که هیچ شعری آرامش نمی‌دهد.

ای عشق،
ای شکوفه‌ی بی‌بهار،
نامت...

بهاری آمد و رفت، بی‌ثمر شد
خزان ماند و دلم، بی‌برگ و جانی بود

نه دستی سوی فردا، نه امیدی
فقط حسرت، که در جانم نهانی بود

«چه بود زندگی؟»

چه بود زندگی؟ اگر تو نمی‌رسیدی
سایه‌ای بی‌صدا، در کوچه‌ها می‌دوید

روزها بی‌خبر، شب به تکرار می‌گذشت
ماه هم بی‌دلیل، بر آسمان می‌پرید

باد می‌رفت و هیچ، برگ نمی‌لرزید
رود می‌رفت و هیچ، موج نمی‌خندید

اما آمدنت، معنیِ بودن شد
عشق در خانه‌ی دل، پنجره‌ای بگشود

یکی الان تو این خیابونه که پیرهنش بوی تورو میده
مثل خودت بلند میخنده شبیه تو لباس پوشیده
شبیهته ولی تو اون نیستی تو دست هیچکسو نمیگیری
با هیشکی اینجوری نمیخندی واسه غریبه ها نمیمیری
تو عاشق منی و این جوری با یه غریبه مهربون نیستی
چقد صداش مثل صدات...

چه شعر عاشقانه ای
زبانزد زمانه ای
تو ای نگاه آشنا
برای عاشقانه ای تو را بهانه میکنم
سپاس گویمت تو را
درود میفرستمت
به مهر مانی ای عزیز
قرار بی قرار من

پناه زندگیم هنوز دوستت دارم،
با تمام زخم‌هایی که نگاهت بر دل من نشاند.
اما فهمیدم،
تو راه فراموشی را برگزیده‌ای و از چشم هایت و اخم کردنت فهمیدم مرا فراموش کرده ای،
و من دیگر سایه‌ای در خاطرت نیستم.

پس راه خودم را می‌روم،
با عشقی که درونم جاودانه...

دوست داشتن تو
بی اجازه زیباست
تو هم نخواهی
من باز دوستت دارم ؛

از وقتی که تو به کنارم نیستی،
دنیا در سکوتی مرگبار محتضر شده است!
و باران غم و اندوه
قطره قطره بر زندگانی من بارش گرفته است.

اگر یک روزی بتونم تو رو ببوسم و بعدش وارد جهنم بشم،
می‌تونم با افتخار برای شیطان تعریف کنم
که من بهشتو دیدم بدون این‌‌که واردش بشم

دو چشم تو
دو ستاره‌ی خسته‌اند
که در بالشِ شب
می‌درخشند آرام.

لبخندت
نسیمی‌ست
که بوی بهشت را
از لابه‌لای شاخه‌های خشک
به سینه‌ام می‌آورد.

ای نشسته در سمت چپِ سینه‌ام،
یادت
چون رودخانه‌ای بی‌پایان
در تاریکی جاری‌ست.

قصه می گویم درآسمان شب از دلم برای دلم برای تو که برطاقچه دلم کز کرده ای

دوستت دارم
تو چرا دوستم نداری؟
مگر نمی گویند: دل به دل راه دارد
من ساده دل به خاطر همین ضرب المثل نزد تو کم آورده ام

گرتوجان من شوی و من جان تو
اتفاق بدی می افتد؟
فقط غرور نابود میشود
خب بشود، به درک

قایم باشک در فضای مجازی را دوست دارم
ببینم کسی برای پیدا کردنم می آید؟

به یادهم بودن هنر می خواهد
دنیای عجیبی شده است
ماه و خورشید و فلک درکارند
تا به یاد هم بودن ، یادمان برود

شهر رویاهایم را دوست دارم
مراقبم که دیوارش جراحت برندارد
تنها شهریست که تمامی ابعادش مال من است
و هیچکس را گذری نیست در آن
آری دوست من ، هرکسی باید یک شهر رویا داشته باشد
بتازد و بتازاند در آن هر آنچه که دلش میخواهد
پاسبانش هم خودش
چه...

روزهای بارانی زندگی
بازداشتی مرا امضاء نمودند
آنچنان که راه مسدود
و نه مجال گریزی و نه اجازه مرخصی

عاشقم
عاشق بر قل قل سماور
سمفونی بی نظیر
برای دلهای تنها
و یک حس زندگی
قل قلش اکسیژن تنهایست