پنجشنبه , ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۳
ای شب می دیل امرا درد دیلا بوگوفتم/ تا خود صوب دمه، اصلن ای چوم نوخوفتم/ من بوم و دیل دوتایی، گب گب زییم ایجایی/ امی میان نوبو ده ، نه کینه نه سیوایی/ هیست خیال کشه، دیلشوره بو ،من ودیل/ هیذره تاب نداشتی، بوسوخسته واهیل دیل/ من بوم و دیل ، ده هیکس، می رازانا نانستی/ هرچی کی گوفتیمی من ،دیل خب خبه فامستی/ ایتا ایتا می رازا، من دیله جا بوگوفتم/ دیل پا به پا بامو های ، من تا به تا بوگوفتم/ صوب کی جه خواب ویریشتم، هرجا بوگو واگو بو/ می دیل راز واستی،...
زمین، جزیره ی حیرت، زمین، جریمه ی ماست !زمین ، حصارِ بزرگی زِ جنسِ آدم هاست !به دستِ خویش زمین را تباه ، ما کردیموگرنه آنچه خدا آفریده ، بَس زیباستنگاه کن چه غریبیم در غریبستانزمین، جزیره ی تبعیدِ آدم و حوّاستمیانِ این همه جمعیّتیم و می فهمیمبه ناگهان که چه اندازه روحِ ما تنهاستبه دادمان برس ای مهربانِ بی همتابد است حال و هوایِ زمین ، تبش بالاست !...
