متن ساناز رئوف

کارتان باز به این کهنه مثل می افتد
گذرِ پوست به دباغِ محل می افتد!

رنجِ پروانه و بلبل همه گی بیهوده ست
شهدِ گُل، بر لبِ زنبورِ عسل می افتد

به لبِ سرخ خودت، هاااای ننازی «چل گیس»
سیب، دستِ حسنی های کچل می افتد!

اهلِ لافی که همه...

وقتی تو نیز مثل من آب از سرت گذشت

از مردم سواره بر امواج هم بگو