باید یک شعر داشته باشدکه تمام روزها
به آواز بخواندش،
یک شعر شیرین،
برای روزهای کلافگی اش..!
باید شب ها از روی تختش
بتواند ماه را ببیند،
بتواند ستاره ها را بشمارد،
تا وقتی سپیده دمید،
نگاهش با نگاه خورشید گره بخورد،
پلک هایش را باز کند
و یادش بیاید...