متن شهریار جعفری منصور

جشن گرفته اند..
نکند او بترسد..
از صدای شب.

دلم می سوزد..
برای روزهای خوش..
نیستی و هستی

تعارض این است..
ادامه که ممکن نیست..
دلتنگی هم هست.

دشمن زیبا..
دوستی با مرغ هوا..
تبخیر خواب ها.

هراس نگاه..
صدای فاصله ها..
عبور باید کرد.

با هم در زمان..
فراتر از خوب و بد..
نگاه و سکوت.

گاهی مظلوم است..
هر چقدر بد جنس باشد..
گاهی هم بر عکس.

فایده دارند..
یک فایده ی دیگر..
این کفش دوزک ها.

متناقض نیست..
یک پرده ی دیگر است..
متضاد هم نیست.

هوا آفتابی..
نه زمستان نه بهار..
کوه های برفی.

خوشحال می شوم..
ناراحت نمی شوم..
زندگی من.

به خودم گفتم..
فلسفه محو می شود..
با واضح بودن.

بی واژه ، غزل..
بهار نارنجِ شیراز..
نور است و حریر.

زن تکامل..
دختر اسطوره ای..
خواهر موعود.

پیشِ انبساط..
دیدار نور و درخت..
بی خودی و کشف.

وسیع و تنها..
پیشِ درخت انجیر..
سر به زیر و سخت.

سکوت نگاه..
با دهانی بی صدا..
سایبان ذهن.

معراج آهن..
سطح سیمانی قرن..
هبوط زیتون.

تماشاگری..
کنار بازیگری..
روشن شدکی.

خاموشی عصر..
دور شدن از کودکی..
مرداب اتاق.

زندگی در حال..
آشنایی زدایی..
زیست معنوی.

آهای شاسوسا..
هم نظاره گر شدم..
و هم بازیگر.

دشت نیلوفر..
مهر و شاعرانگی..
آنیمای من.

آبیِ بلند..
آسمان و درختان..
هیاهوی سبز.