متن شهریار جعفری منصور

کبوتر بودم..
دیگر پشیمان شدم..
دانه می شوم..

کاش وقتی خوبی..
من از دنیا بروم..
طاقت ندارم..

هنگام غروب..
آوازه خوان شده است..
مرغ دریایی..

رها از دروغ..
نه حقیر و نه تحقیر..
خلوت گزیده..

متفطن ، نه..
دیگر مفتون شده ام..
گشوده هستم..

جورِ دیگری
کاهنِ کیشِ شعرم
نه عضوِ مجمع

بسیار می دانی..
و زیاده خواه نیستی..
قهرمان هستی..

از اسم گذر کن..
فراتر از کران ها..
به سمت بی سو..

رهسپارِ ماه..
نه در حالِ تعقیب است..
و نه در فرار..

رهسپارِ ماه..
نه محتاجِ انزوا..
و نه ازدحام..

تغییر کرده ام..
گذر عمر به من گفت..
صبر کن و بگذر..

زندگیِ من..
اتفاق بود و تصمیم..
بدون یقین..

اول اشتیاق..
بعد از آن نگرانی..
زندگی این است..

در مورد خشم..
اول ندیده بگیر..
بعد زندگی کن..

نه اشک و زاری..
نه صدای هلهله..
همیشه خوشرو..

در فکرِ کوهم..
تخیلِ واقعی..
نه خیالِ خام..

از شدت عشق..
انگار دیگر مرده ام..
او دوست ندارد..

خوشی در ذهن است..
درد واقعیت دارد..
زیباشناس باش..

خوشبختی یعنی..
مشکلت را حل کنی..
یا بپذیری..

در رنج و ملال..
زیرکی و ابتکار..
یعنی خوشبختی..

تعجب نکن..
عقب بایست و بخند..
پایان یکسان است..

شکایت نکن..
مقابل طبیعت..
مقاوم نباش..

من و زندگی..
با هم همکاری کردیم..
که من ببازم..

ناراحت نشو..
نگاهت را عوض کن..
در طبیعت باش..