مَنم آن عاشق ِ عشقت که جز این کار ندارم ...
کم مباد از خانه ی دل پای تو..
صنما شاه جهانی! ز تو من شاد جهانم ... مولانا ️️️
ترجمانی، هرچه ما را در دلست...
من از برای مصلحت در حبس دنیا مانده ام ...
ای از بهار رویِ تو ،سرسبز گشته عمرِ من
هر صباحی عید داریم از تو خاصه این صبوح...
برد هوای دلبری هم دل و هم قرار من ️️️
نیست مَرا جُز تو دَوا ای تو دوایِ دلِ مَن...!
من زخمِ تو را به هیچ مرهم ندهم...
هر صبح زِ عشقِ تو این عقل شود شیدا..
گفتی خوشی تو بی ما زین طعنه ها گذر کن...
همرنگ یار مایی؟ یا رنگ از او خریدی؟
آن را که وفا نیست، ز عالم کم باد..
هر شش جهتم اى جان منقوشِ جمالِ تو...
مُردم اندر حسرتِ فهمِ درست ...
رهِ آسمان درون است، پرِ عشق را بجنبان..
امروز لبِ نوشَت حلوایِ دگر دارد...
عید نمیدهد فرح! بی نظر هلال تو...
افکند مرا دلم به غوغا و گریخت ...
در عشق اگر بی جان شوی جان و جهانَت من بَسَم...
لذت تخصیصِ تو وقت خطاب آن کند که ناید از صد خُم شراب
از ما بنماند جز خیالی و آن نیز برفت پاره پاره..
دریغ از تو که در آرزوی غیری تو ...
