متن آسمان

בلتنگت که می شوم رو بـہ اسماט مے ایستم سکوت مے کنم ،بغض ماننـב چاقوے تیز گلویم را می شکافد ..
درد کل وجودم را چنگ می زند ،اسماט بغض مے کنـב به احترام اشک هایم می بارد، ارام با دل شکسته ام به اسمان می گویم در این لحظه...

زمانے בرב را با جاט و בل حس کرבم

کـہ پسربچـہ ے ؋ـقیرے با تمام بے کسے و تنهایے رو بـہ سنگ مزار ماבرش نشستـہ بوבبا بغض و چشماט گریوט با پرسے از غذا مے گـ؋ـت
ماماט نگراט من نباش בارم کباب و برنج مے خورم
ماماט تو رو خـבا...

باورِ مجبورم!
هر قدر هم که ابر بپرورانی
گوشه‌ی گمشده‌ی آسمان، پیداست
با تکان دادنِ فصل‌ها
بیدار نمی‌شود زندگی
با شوک‌های «طاقت بیاور، طاقت بیاور»
قلبِ غمگین
از درد
بر نمی‌گردد
چشم‌بندت را بردار!
آسمان،
همه جا یک رنگ نیست...

آسمانِ تهران
برای پنجره‌ها
بیش از حد
کسل‌کننده است
همین است که هر صبح
پرده را نمی‌کشند
و با چشمانی باز
ادامه‌ی خوابِ آفتاب و باران را می‌بینند...

به لطف گلوله‌های سرگردان
چترش
مدت‌هاست سوراخ است
اما می‌ترسد
می‌ترسد
پایش به زمین برسد
آسمان!!

آسمان‌ خیال

در این قبیله که دیدار روبرو جرم است
زبان دهکده لال است و گفتگو جرم است

بروی شانه طوفان رها نکن دیگر
حریر ملک ختن را که مو به مو جرم است

اگر چه حضرت حافظ وصال می طلبد
بگو به خواجه حذرکن که آرزو جرم است

نگو...

نان را، هوا را،

روشنی را، بهار را،

از من بگیر

اما خنده‌ات را هرگز

تا چشم از دنیا نبندم.

گاندی:

من فقط تلاش میکنم که از راه خدمت به بشریت خدا را ببینم
زیرا می دانم که
خدا نه در آسمان هاست
و نه در اعماق زمین
بلکه در وجود هر انسانی است

در آسمانی که نیست
قدم می‌زند
می‌اندیشد
و به ابر بودنش
جرقه جرقه می‌سوزد...

در آسمانی که نیست
قدم می‌زند
می‌اندیشد
و به ابر بودنش
جرقه جرقه می‌سوزد...

آسمان
در خیابان
دست به اعتصابِ ابر زده است
معلوم نیست کدام آسمانخراش
آفتاب به جیب زده !!
«آرمان پرناک»

از سفیدی به سیاهی
از سیاهی به سفیدی
آسمان
ماری است که پیوسته
پوست می اندازد...
«آرمان پرناک»

من نوازش می کنم از دور،
با دستان گرم احساسم،
ابرهای سپید آسمان را…
زهرا حکیمی بافقی،
کتاب راز و نیاز.

تنها میدانستم زمستان بود
تنها میدانم زمستان است
تنها...
زمان یخ بسته
و من
-یک ماهی-
ساکنِ آبواره ای که از چشمِ آسمان اُفتاده است
«آرمان پرناک»

در عروسی یا عذا
در سرقت یا نبرد
با هر تیر هوایی
یک نفر فریاد زد
یک نفر روی زمین خوابید...
تیرهای زیادی شلیک شده است
تیرهای زیادی شلیک شده است
تیرهای زیادی شلیک شده است
دارم به تو فکر می کنم
به توئی که این همه ساکتی
به توئی...

شب ز نور ماه روی خویش را بیند سپید

من شبم تو ماه من بر آسمان بی من مرو

نگاه کن!
تمام بادبادک هایم
به شاخه ی غروب گیر کرده اند
این چه نخ دادن بود آسمان!!؟؟
«آرمان پرناک»

نزدیک
نزدیک است
چقدر نزدیک است آسمان
به لنزِ دوربینم
آنقدر که می بیند
گلبول های سیاهم را...
«آرمان پرناک»

آسمان هاست /
که کوچ می کنیم به کوچ /
بی آنکه بدانیم چرا
«آرمان پرناک»

بی تو
بی زندگی
در دریای عادت شنا می کنم
در خیالِ وصالت، پرواز!
من آن ماهی
که می خواست پرنده باشد...
«آرمان پرناک»

شناسنامه ی این آسمان پُر از مرگ است /
حواسِ پنجره را پرتِ هر مُراد نکن
«آرمان پرناک»

هر چه پر داشتیم فروختیم /
در آسمان /
جایی برای بالیدن نیست /
تا پرده کنار رود، /
باید /
پشت پنجره /
بست بنشینیم /
«آرمان پرناک»

گریه نمی کنم
برای خودکشیِ ابرها
گریه نمی کنم
دلم به حال آفتاب می سوزد
که سالیانِ سالست
آسمانم را ترک کرده است...
«آرمان پرناک»

آسمانش نمی رسید
قدش نمی رسید
دستش نمی رسید
انگشتش نمی رسید
ستاره ی سوخته ای
سر از سطل در آورد ...
«آرمان پرناک»