شنبه , ۲۹ دی ۱۴۰۳
من از تمامِ جهان، نامِ ناتمامِ تواَمتمامِ کوچه ی بن بست را به نامِ توام!تمامِ کوچه پس از رفتنت سیاه شدهمسیرِ خانه ی من با تو اشتباه شده!!شروعِ رفتنت آغازِ گم شدن ها بودکسی در این نوسان روی تاب، تنها بودکسی شبیهِ من از اعتیادِ تنهایی...اثر نمیکند از غم، پُمادِ تنهایی!درونِ خلوتم از احتیاج میمیرماز عشق و درد و غمِ لاعلاج میمیرم!چگونه؟ با که؟ از آن سمتِ جوب میرفتی؟؟غروب آمدی و در غروب، میرفتی!...
