متن تنهایی

یک فنجان چای تازه دم
قلم و کاغذی دل ِ تنگ
و تویی که
باید باشی ....
هر روز من به یادت، سفره ی دل
می گشایم به تنهایی....

בورہ کرבنـב خاطراتت،
خلوت تنهــاییم را...

کسی که تنهایی رو قبول کرده دیگه منتظر اومدن کسی نیست... :)

دنیا شده یک خانه‌ی برمودایی
از خنده نمانده هیچ ردّ پایی!
دیوار به دیوار فقط قاب کج و
صد پنجره رو به وسعتِ تنهایی ...

هوای دلم ابری ست
در این باران پاییزی
کوچه‌ها غرق سکوت
اما قلبم
با ضرباهنگ تندش
سینه ام را
از جا می‌کند
غزل خداحافظی را
بدون مقدمه سروده شد
بغضِ آسمان شکست و
باران گوشزد کرد
که پاییز فصل جدایی هاست و
نام خیابانش
چیزی نیست بجز تنهایی

جــان בل،
خستم از این بــے تــو بوבن ها
بـــہ فـریــاבم بــرس.

قلبـــم چـہ ســـاבه.
افـتاבہ בر کنج چشمان متروکت
و בارہ خاڪ میخورہ بیمعرفـت.

בر جهان בل من،
جاے یکے مثل تو خالیست،کجایی...؟

رویای برباد رفته

در تقویمِ کهنهٔ رویاها
برگ‌هایی هست
که هرگز ورق نخوردند—
شاید از ترسِ حقیقت،
یا زخمِ تکرار.

باد،
با انگشتان نامرئی‌اش
بذر آرزوها را
در بیابانِ فراموشی کاشت،
جایی که حتی سایه‌ها
ردی نمی‌گذارند.

چشمانم،
دو فانوس خاموش
در طوفانِ بی‌پایانِ انتظار
هنوز
نوری از فردا را...

ما در پی دانه ساکن دام شدیم
از جور زمانه اینچنین رام شدیم
وقتی که امید پر کشید از بر ما
نومیدو زبان بسته و آرام شدیم
با آنکه بروی بام منزلگه ماست
محروم ز هر گوشه ی این بام شدیم
آزار نکردیم که تاوان بدهیم
قربانی زخم های ایام...

چراغی دست دل دارم چراغی دربر فکرم
ولی هربار از بختم شکایت بیشمار آرَم
مگرفرق است فراق دل چه باشد نام ننگینش
صلاح ازمن چه میجویی که فاجرتر نمیگردم

یک عمر فقط به دورِ پایش گشته

تنهاست اگر تبر عصایش گشته!

بیچاره درخت پیر و فرتوتی که

موسیقیِ پاییز دَوایش گشته...

عمریست کـہ בلتنگ توام،
جاے تو خالیست کجایی؟

سهم من از تو شده حسرت...
حسرتی بی پایان

همـہ בل را بـہ تو בاבم،
همـہ اش را تو شکستی.

من بـہ انـבازـہ ے یک شهر شلوغ،
בلتنگ و گرفـتار توام.

بایـב فــــراموشت کنم،
کـہ جز این چاره בگر نیست مرا.

عُمری حدیث سایه و بارانِ واژه ام
جغرافیای دَرهَم و طوفانِ واژه ام


بر امتداد عمقِ معمّای بی کسی
تشییع سوت و کورِ خیابانِ واژه ام ​​​​


شمّاطه ی دهانِ ملخ های هَرزه گرد
باور نکرده اند بیابانِ واژه ام


بی اختیار هق هق باور شکسته شد
در چشم نابلد...

بگذار بگویم
در نبودت
قلبم چقدر تیر کشیده است ؟!
خوب که فکر میکنم
من تیر باران شده ام .‌‌

چه خوش بودیم با آن عشق پنهانی
به گوشم خوب میگفتی الفاظ ویرانی

تو بودی ماه شب تابم و من آن ابر تیره رو
به ظاهرکردمت پنهان ولی در چشم تابانی

نبودی جز خیالی دور و بس زیبا
که جا ماندی در اوهام و افکار خیابانی

از آن روزی که...

بـــے تــو...
سهم من از این شهر شلوغ، فقط تنهایست.

بـے تــو...
آوارـہ ترین شاعر این شهر منم من.

شب بوב و نبوבے و...
غمــت جاتو گرفـت.

بر نیمکتم نشست ... تنهایم دید
پاییز رسید و قلبِ زردم را چید
ابری که همیشه گوشه‌ی چشمم بود
بارید و به شاباشِ درختان خندید ...