متن تنهایی

نه آرامشت را به چشمی وابسته کن،
نه دستت را به گرمای دستی دلخوش،
چشم ها بسته می شوند و دست ها مشت می شوند و تو می مانی و یک دنیا تنهایی ... !

بر تاب نشسته‌ام
استخوانی از سال‌ها
میان رفت و برگشتِ بی‌پایان

کنارم آتشی
که می‌سوزد
و نمی‌میرد

طلوع می‌آید
رنگ‌ها می‌چرخند
غروب فرو می‌رود
و من هنوز
در تنگیِ نبودنت
تاب می‌خورم

ای عشقِ دور
زمان مرا پوسانده است
اما هنوز
هر حرکتِ این تاب
نام تو را
در هوا...

در کوچه‌ی بی‌پایانِ شب
صدای قدم‌هایت
مثل بارانِ گمشده
بر شانه‌های خسته‌ام نمی‌بارد...

ماه،
چون چراغی خاموش
به یاد تو می‌لرزد
و من،
در سکوتِ بی‌پناهی
به سایه‌ی خالیِ دست‌هایت
پناه می‌برم...

رفتی...
و در کوچه‌های خاموشِ دل،
صدای قدم‌هایت هنوز می‌پیچد.

دست‌هایم،
به جای گرمای تو،
سایه‌ای سرد را در آغوش گرفته‌اند.

چه آسان شکستی،
آن پلِ باریک میان دو دل،
و من ماندم،
با هزار واژه‌ی نگفته،
و بغضی که هیچ شعری آرامش نمی‌دهد.

ای عشق،
ای شکوفه‌ی بی‌بهار،
نامت...

بهاری آمد و رفت، بی‌ثمر شد
خزان ماند و دلم، بی‌برگ و جانی بود

نه دستی سوی فردا، نه امیدی
فقط حسرت، که در جانم نهانی بود

🕊️ نماد: پرنده‌ی آزاد
هنوز دوستت دارم،
اما فهمیدم که در خاطرت نیستم.
پس راه خودم را می‌روم،
با عشقی که درونم زنده است،
بی‌نیاز از نگاهت،
و آزاد در مسیر فردا.

تو موج بودی و دست از کنار من شستی
ببخش بوسه به لبهای خشک ساحل من

از وقتی که تو به کنارم نیستی،
دنیا در سکوتی مرگبار محتضر شده است!
و باران غم و اندوه
قطره قطره بر زندگانی من بارش گرفته است.

شده یک شب
نفسَت ترک بردارد
مثل شیشه‌ای در باد

شده بغضت
چون سنگی در گلو گیر کند
و نتوانی بگویی:
ای سایه، کجای جهانم ایستاده‌ای؟

شده قلبت
به طوفان بیفتد
موج پشت موج
و طاقتت
مثل طناب پوسیده پاره شود؟

می‌دانستی
ردّ تو
مثل خالکوبی بر استخوانم مانده است؟...

قصه می گویم درآسمان شب از دلم برای دلم برای تو که برطاقچه دلم کز کرده ای

خلوتی میخواهم و دل ، نه که عقل
تا نهیبی بزند که بیرون کنم ازدل تورا

عاشقم
عاشق بر قل قل سماور
سمفونی بی نظیر
برای دلهای تنها
و یک حس زندگی
قل قلش اکسیژن تنهایست

گناه من چیست؟!
پروانه، شمع را گم کرده است
دشت از دست دریا دلگیر است
و پنجره، به سر کوچه با اندوه می‌نگرد...

من که می‌خواستم
کوزه‌ی بطلان زندگانی را پر از ترانه بکنم،
گل‌های خسته را در بستر باغ بخوابانم،
آب را قلقلک بدهم
تا که باران به قهقه...

جغد نفرت
بر جان روشنایی آواز می‌خواند
دستم را زیر چانه‌ام می‌گذارم
به نگهبانی اهریمن بر این خرابه خیره می‌شوم
...
و من در گوشه‌ای دست به کار می‌شوم
و قبری برای خودم می‌کنم
تو نیز در کنارم نشسته‌ای و
گمان می‌کنی که در حال بازی‌ام.

گویی
او همه‌ی دارایی تو بود
در همه‌ی زمان ها...

ما از تبار پنجره بودیم
ما از تبار پنجره ماندیم
یک عمر آه کشیدیم و مُردیم
در حسرت کبوتر چاهی...

تمام فنجان های قهوه دروغ می گفتند
تو من را دوست نداشتی !
انگار دلت میخواهد که یادگار باشی نه
ماندگار .

نه مکان

نه زمان

از هیچ‌یک

خیری نرسید به ما

ما عقربه‌ها

که در تُنگِ بی‌حوصلگی

شناکُنان

به دورِ خود می‌چرخیم.

خانه را بوی انتظار گرفته است

بوی شورِ خستگی

بوی موجِ بی‌وطنی...

نبودنت جور دیگریست؛
مثل فکر کردنِ من به تو
در کوچ تنهایی...

مرا که از پرده ی شب
به تو پناه می آورم
ببخش...
به زلال آب، به هوهوی بنفشِ
یک شعله
به آواز قفسی
که از گنجشک پُر است
به عاشقانه های فروغ که باد
در گوش دختر همسایه
لب می زد
مرا که اینگونه بی تاب توام
ببخش...
#رویا_سامانی
۲...

دوستت دارم،
اما نگفتم؛
زبانم توانِ شکستنِ جهانی را نداشت
که میانِ پلک‌های تو
و خاطره‌ی گمشده‌ام
نفس می‌کشید

دوستت داشتم،
نه با واژه،
با نگاهِ طولانی به لیوانِ نیمه‌خالیِ آب،
با بستنِ آرامِ در
تا خوابَت نلرزد

دوستت داشتم
در ساعت‌هایی که نمی‌آمدی
و من
آمدنت را
از چینِ...

بسمه تعالی

مثلِ خــامان ، چون نظر بر ماهتـاب انداختیم
تا سحر ، مشتِ نمک بر چشمِ خواب انداختیم

قلبِ روی اَندود را شستیم با آبِ طلا
نور بر آبِ روان ، چون ماهتاب انداختیم

چشم را بستیم بر سرچشمه ی آبِ حیات
تشنه لب ، خود را به دریای...

دلم تنگ شده است…
مثل ماهی برای دریا ...
مثل پرنده برای پرواز..

تنگ تر از باغچه که به باران می اندیشد

عشق تو،
مثل نفسِ گرمی است
که در حنجره ی یخ‌زدهٔ صبح جاری می‌شود.

کاش می‌آمدی…


من و تو،
دو نقطه بودیم در یک سطر بلند…
حالا فاصله،...

باز،
در این دوریِ همیشگی،
روزها نو می‌شوند…
هر ثانیه،
برگی است که از تقویم دل کنده می‌شود
و باد،
آن را به کویر می‌برد.

راه،
ریسمانی سرد است
به گردنِ روزهای تکراری.

تو نبودی…
و من،
در ایستگاه‌های خلوتِ ،
ساعت‌ها
قطارهای سوخته‌ی خاطرات را
تماشا می‌کردم.

کاش باد،...