متن تنهایی

سر و

ته

ندارد

دنیایِ

من

بی تو

خانه‌ی پدری/
از دری که دیگر نیست/
وارد می شوم

دلم انگار
دور افتاده ترین جاده ی این دنیاست...
که حتی کسی مسیرَش اتفاقی هم به آن نخورد...!

از گلی که نچیده ام
عطری به سرانگشتم نیست
خاری در دل است!

سرگردانم میان خاطراتی که
لابه لای هیچ کدامشان تو نیستی.

دقیقا نمی‌دونم چندبار پشت گوشی تو چتای لعنتی
داد زدم که دیگه واسم تمومی ، نمیخوامت ، تو لیاقت منو
این احساس پاکمو نداری ، نمی‌خوام دیگه دوست داشته باشم...
نمی‌دونم دقیقا چندبار به ته خط رسیدمو دوباره
برگشتم سرخط و دوست داشتنش رو از سر گرفتم
میدونین کسی که...

.
آدم‌ها
می‌آیند
می‌روند
می‌رسند
ولی من،
نمی‌رسم که نمی‌رسم که نمی‌رسم!

خیابان‌های کرج را
هر روز تمام می‌کنم
و این یعنی:
آواره‌گی همیشه تمام شدنی نیست!

من در این شهر غرق شده‌ام
کوچه‌ها گاهی به لطف
جسمم را به خانه می‌رسانند
و هربار
مادرم را پیرتر از بار قبل...

میدونی بعضی وقتا دیگه ارزشی نداره
اصرار واسه به دست آوردن بعضی چیزا تا یه جایی ارزشش رو داره ...
از یه جایی به بعد وقتی بعضی اتفاقا بیفته دیگه بدست آوردنشم فایده ای نداره ...
بعضی وقتا اونقدر دلت میشکنه که اگه خدا چیزی رو که میخوای بیاره دو...

ﻫﯿﭽﮑﺲ ،
ﺑﺮ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﭘﺎﺭﮎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﻧﻤﯿﻨﺸﯿﻨﺪ !
ﯾﺎ ﯾﺎﺭ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺍﺳﺖ، ﯾﺎ ﯾﺎﺩِ ﯾﺎﺭ ﺩﺭ ﺳﺮ...

سوختنم رادیدے و خندیدے...
خندہ ات رادیدم؛ سوختم...
خندہ هایم را خواهے دید...)
دیدار ما...
بہ وقت سوختنت...)
S...♡

بی رحم تر از فاصله ها، خاطره هاس.

می نشینم با تو درخیالم
با اینکه ترکم کردی
وسوسه هایم راحت نمی گذارند مرا
و تنها کاری که ازدستم بر می آید
می گویم لعنت به منی که خیالت را رها نمیکنم

من دلم تنگ است
ره چاره نمی بینم
چگونه دربیارم دل؟

منم و یک دنیا پر از تنهایی پر از دلتنگی.

دلم تنگ شده واسه حرف زدنامون>>>>

میگه هستم ولی من میدونم پریده💔🦋

نبودنت
دستم را می گیرد
در خانه می چرخاند
پایم گیر میکند به تاریکی
از اتاق بیرون می زنم
اما تنهایی
اتاق بزرگتری ست...!

رفتی
و
دنیام شده؛
متروکه ای بی سَرنشین.
به یاد پدرم🖤

تو از بهانه یِ غربت
من از ترانه یِ محنت
اگر که جذر بگیریم؛
پیامدش شود عزلت.

دلتنگ که شدی
برای دو نفر چای بریز!
سهم خودت را بنوش..
و بگذار سهم من
به عادت همیشگی اش
از دهن بیفتد.

دگر نیست،
و این آغاز دلتنگیِ من است.

دل از تکرار بی‌رحمانه ی دنیا گریزان است
شبیه آه بی پروای مجنون در بیابان است

ز زخمم گل نمی‌روید که این خاک از عطش خشک است
که با هر زخم در من شعله‌ای تازه نمایان است

به هر سویی که رفتم سرنوشت از پشت می‌خندید
جهانم مثل تکراری‌ترین کابوس...

و من دوباره جوانه بزنم...
در خاکِ نگاهت
که هر صبح، خورشید از آن سر برمی‌آورد
و پرنده‌های شوق،
بر شاخه‌های دلم
آواز برگشتنت را می‌خوانند...

کاش دست‌های تو
فصلِ سرد تنهایی‌ام را
گرم کنند
و لحظه‌هام
چون شکوفه‌های نارنج،
لبریز از تو شوند...

بگذار در امتداد نامت
قدم بزنم...

نبودم پشت خود، افتاده بودم،
تو بودی سایه‌ام، ای نورِ هر دم
زمین خوردم، جهانم تیره می‌شد،
تو دستانم گرفتی، محرمِ غم
نه من بامن ، نه حتی دل به جایی،
تو بودی تکیه‌گاهم، مونس دم
دل از دنیا بریدم، زقهر رفتم،
تو گفتی: بازگرد، ای خسته‌ی ره
شبم تاریک...