متن تنهایی

گل میدهی ، نو می شوی ، من در بهارت نیستم

تنهایی سزاوار کسی که عاشق هست، نیست.

ببار باران هوای دلم ابریست

به گردابی در افتادم که از آن ناگزیری نیست
مرا تا مرز نابودی کِشد امواج موهایت

هیچ چیز ماندی نیست در من ، جز دلتنگی تو.

کاش پایان این همه نبودن ها.
بودن اجباری بود در بغلم.

به علت تنهایی با هر کسی نپرید گرسنگی دلیل کافی برای خوردن هر آشغالی نیست

دیگه نه آدم سَمی ای مونده حذف کنم ، نه موضوعی باقی مونده که رها کنم .
یاد این حرف عباس کیارستمی افتادم :
من مانده ام و من ؛
من از من رنجیده و هیچکس نیست پا در میانی کند !

(۲)
به اندازه‌ی روشنایی و زیبایی چشمانم
بختم، سیاه و زشت و خراب است.
وگرنه تنهایی چگونه می‌توانست پای به خانه‌ام بگذارد و
مرا به عقد خود در بیاورد؟!

خودت را هم هلاک کنی
دیگر نامه‌ای برایت نمی‌نویسم!
بجز تو،
دو عاشق دیگری دارم،
دو خانه‌ای دیگر و
دو پنجره‌ای دیگر و
دو درد و بلای جان‌جانی!
که هیچگاه مرا تنها نمی‌گذارند،
هیچگاه از کنارم دور نمی‌شوند،
شعر و تنهایی...

خانم " #دلسوز_عبدالرحمان_محمد " (به کُردی: #دڵسۆز_عەبدولڕەحمان_حەمە)، مشهور " #دلسوز_محمد " (به کُردی: #دڵسۆز_حەمە)،  شاعر و نویسنده‌ی کُرد زبان، زاده‌ی سال ۱۹۷۸ میلادی در محله‌ی صابونکاران شهر #سلیمانیه است.
ایشان صاحب سه مجموعه شعر: "یار یگانه"، "در پاییزی به خواستگاری‌ام خواهی آمد"، و "سرانجام فهمیدم به خودم بنگرم" و رمانی...

.
پرواز،کردم بر فراز قله ی درد
حتی نگفت امشب نرو یا اینکه برگرد
دیگر برای بازگشتن علتی نیست
اینجا هوا عاشقی ها سرد شد سرد

در خلوت شب، نفس ز خود بی‌خبر است
تنها دل من، به یاد او باخبر است
در سینه‌ام آتشی‌ست پنهان ز جهان
کز زمزمه‌اش، سکوت رب شعله‌ور است
مسجد همه جا، ولی خدا در دل من
گوشه‌نشینِ قلب سحر است
با من سخنی نگفت جز با نگه‌اش
آری، سخنش نگاهِ...

کاش نبودنت...
همان حسرت دل بود نه تاوان گناهی که نکردم.

تنهایے را בوست בارم
ـ؋ـقط خوـב باشم رهااز همـہ ے وابستگے ها
کرکرـہ اـ؋ـکار را قـ؋ـل کنم
صـבاها בر سکوت مطلق غرق شـבـہ باشنـב
چشمانم را بنـבم قلبم آرام باشـב
ارامش را בر روانم مهمان کنم
روحم בر حال پرواز باشـב
چشمانم را کـہ باز میکنم اسمانم پر مـہ باشـב...

בلتنگت که می شوم رو بـہ اسماט مے ایستم سکوت مے کنم ،بغض ماننـב چاقوے تیز گلویم را می شکافد ..
درد کل وجودم را چنگ می زند ،اسماט بغض مے کنـב به احترام اشک هایم می بارد، ارام با دل شکسته ام به اسمان می گویم در این لحظه...

تو غزل های مرا خواندی و دل کندی و رفتی.
عجبت باد، چقدر سنگ دلی.

تو به درختان ریشه ندادی
من اما یاد گرفتم که از خاک بی‌دست‌تو، درختی بشوم که آسمانش همیشه بی‌تو بوده.
گاهی رشد کردن به معنای زنده ماندن نیست بلکه زندگی کردن با تمام ناتمامی‌هاست

صدای النگویش بود
که نسخه‌ی دلم را پیچاند
- دلی که پاییز بود و
طلایی‌ترش کرد-

کاش آن کوزه به دوش را
هرگز ندیده بودم
کاش تلاطمِ موهایش در باد
کاش ساقِ پاهایش در آب
کاش ماهی‌های مست را
هرگز ندیده بودم

نمی‌دانم امروز چندم است
در کجا و برای...

هیچ گاه دلتنگ کودکی نمیشوم ..!!!من حتی کودکی هم نکرده ام

بدون هندزفری واقعا تحمل جامعه سخته

در موقع رفتنش باران به حال زارم شروع به بارش کرد
اشکم هایم را در قطره قطره وجودش پنهان کرد
اما چشمان سرخم درد قلبم را آشکار کرد

آه، ای مرثیه‌ی غریبانه‌ی من...
من،
همان‌جا ایستاده‌ام
که تو لبخندت را
به باد دادی...

حالم مانند آن درختیست که قامت سر ب فلکش در پهنای زمین خم شده است ..
تنه و شاخه های سبزش عریان از برگ شده است
ولی باز در دل امید دارد
که ریشه اش در خاک است