یکشنبه , ۴ آذر ۱۴۰۳
ای مظهر عشق.نجابت.صلابت..توراچگونه بستایم...زبان ازگفتنش عاجز...من شرمساردستهای پینه بسته وچروک چشمهای غمگسار توه امتومیلادعشقی..توستاره شبهای تارمنیدرکوچه های غربت تنهایی امتو چلچراغ امید و رهنمای منی...دروصف جمال تو ناتوانم ...حیرانم ....چه بناممت...نمی یابم ....مادر...مادر....زیباترین واژه...عشق بی انتها...می ستایمت...اعظم جهانی امیرانی...
