ندیده بودم آدمی با ملک خویش اینچنی کند که تو با دل امانت در سینه ام کردی شخمش زدی چون زمینی بایر با اینکه مسکن آبادت بود و رها کردی که مواتاش سازی تا بگوی که از اول مامنی نبود آری سکه های فردایمان را بذرِ نابارور کردی
