متن نوشته های پویا شارقی بروجنی

هوای روزمرگیم چون آبانی ست
که در کوچه‌ای، بی نیتی مخربی
غریبانه به حال محزونی قدم میزند
و پس پشت آمدنش برگ های خوشبختی
یکی یکی پیچ و تاب کنان به زمین می‌ریزند
بی صدایی که متوجه کنند آبان نا آگاه را
بی کششی که مجذوبم شود کوچه ای
یا...

ندیده بودم آدمی
با ملک خویش اینچنی کند
که تو با دل امانت در سینه ام کردی
شخمش زدی چون زمینی بایر
با اینکه مسکن آبادت بود
و رها کردی
که موات‌اش‌ سازی
تا بگوی که از اول مامنی نبود
آری
سکه های فردایمان را بذرِ نابارور کردی