متن شهریار جعفری منصور

باران و درخت..
وضوح کبوتران..
تکرار ، انتشار.

حقیقت دارند..
ورق روشن وقت..
آب و اسطوره.

هرگز برنگشت..
مرگ یعنی (دیگر هرگز)..
تکرار نشدن.

خلوت اشیا..
صدای فاصله ها..
عاشق و تنها.

بی رنگ و بی وقت..
تعلقی ندارد..
باد بی مکان.

نه کلام ، نه نام..
بی رنگی و بی سویی..
بی کرانگی.

ریشه ام در خاک..
دستانم در آسمان..
پوست انداخته ام.

باید سکوت کرد...
نه تمنا ، نه نفرت..
باید آگاه شد.

به پروانه ها..
پنجره را فهماندن..
این است فلسفه.

دور از همه کس..
بی خبر از همه جا..
سلامی دلچسب.

عطر خاموشی..
سایبان آرامش..
بیکران باشیم.

پرواز یا مقصد ؟
فرایند مهمتر است..
از فراورده.

خوشه ی انگور..
وقت لطیف رفتن..
یاس مُلَوَّن.

چشم مفصل شد..
حرف بدل شد به اشراق..
نزدیک دورها.

به ، چه هوایی..
وضوح پرندگان..
ای شور ، ای قدیم.

ابهام فردا..
نگاهم و تماشا..
تپش حالا.

نگاهت به دور..
اوج غم دل دادن..
در زندگی بود.

یک صبح زیبا..
هوا هم آلوده نیست..
نه سرد و نه گرم.

مرا صدا کن..
چه خوب است صدای تو..
حجم خوش صدا.

ایثار سطح ها..
صفت آبی شط..
نبض خیس صبح.

حافظه ی کاج..
ماسه های کسالت..
حنجره ی آب.

تکراری تازه..
پشت حوصله ی نور..
وضوح سهره.

طلوع انگور..
پیراهن تنهایی..
زاغچه جدی است.

ریشه را دیدم..
و برای گلِ مرگ..
آب را شرح دادم.