مهم ترین مشکل ما توی زندگی اینه که به احساساتمون بها نمیدیم، از خوشحالی هامون زود رد میشیم، آغوشمون رو به روی غم باز کردیم، و شادی هامون رو محدود و وابسته به غیر کردیم، اگر احساس ناراحتی میکنی گریه کن، حسابی اشک بریز، اتاقو تاریک کن، شمع روشن کن...
یعنی می‌شود آن روز برسد؟ که همه احوال تو را از من بگیرند، که سراغت را فقط من داشته باشم، که بگویم خوب است درگیرِ زندگیمان است خوب است، در فکر من است... خوبیم مشغولِ دوست داشتن همدیگریم، پس کِی می‌رسد آن روز؟
