سه شنبه , ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۳
برای زنده ماندن در این دنیای غریب، باید به خود می آموختم که عشق، بسیار شبیه نقاشی است. فضای سیاهِ بین مردم، درست به اندازه ی فضای روشنی که اشغال می کنیم، اهمیت دارد. هوای بین بدن هایمان، وقتی استراحت می کنیم و نفسی که بین گفت و گوهایمان می کشیم، همه مثل سفیدی بوم نقاشی اند و بقیه ی روابط مان - خنده ها و خاطرات - ضربه های قلم موی نقاشی اند که طی زمان بر بوم می کشیم....
