پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
رو نکنی بسوی ماه ، آسمان بی ماه شودخم نشوی تو بر کسی ، تنت بی الله شود لحظه غمگین شدنت شهر دلم عذا شودتمام کوچه های دل غصه خورد آه شودبرگ ریزان می کنی ، همزاد پاییزی مگر ؟بی چاره سرو پر غرور با دیدنت کاه شودوقتی دل از نبود تو دلگیر تر از دلگیر شدهبی طاقت از هر نفس اش سینه فقط آه شودهر پلنگ پنجه خود ، به سوی ماه من بردگر نمیرم از غم اش ، عمرم فقط ماه شود...
