خوش بین

زمین اش طلوعی است از کهکشان
زمانش سرودی ست از بی زمان

کسی گر نداند که جنگیده کیست
نمی‌فهمد ایران چه رنگینه زیست

کسی سر نهاد آنچنان بر هلاک
که معنا دهد واژه ی خاک پاک

نه تنها تفنگ و نه تنها قلم
نه تنها دعا و نه تنها علم...

از بخت خودم سیرم از توبه بی‌ مقدار
من آن سگ شبگردم در کوچه‌ ی این انکار

دیدم که خدا تنهاست در آینه ای خونین
در من شده تکرارش با چهره ی پر نفرین

تو قصه زهر آلود در صدر دل زخمی
من را به خودم بخشید آن بغض خدا...

این چنین آوای تو محتاج گوش این بار نیست
ریشه دارد در سکوتی که به جز اسرار نیست

چشم بسته می‌روم به سوی تو آن سوی وهم
عشق اگر که راه باشد جاده‌ها بسیار نیست

با تو گویم بی زبان از عمق جان راز سکوت
دل اگر لب وا کند...

این من که خدا دادت با تو به گناه افتاد
در جاده تاریکی این عشق تباه افتاد

من سوختم و دیدی با لحن نفس گیری
لب باز نکردم چون از زهر پس از شیری

با گریه نبخشیدم با خنده نجاتم ده
از کینه نمی‌میرم با صبر وفاتم ده

من دست...

دست بردم به خودم تا که خودم را بکشم
شاید از درد خودم را به عدم وا بکشم

خسته برگشتم از آن مرزی که بین من بود
و خودم را به تهِ چشمان خودم دفن نمود

ای دخترِ بیزاری، ای فاجعه‌ی ممتد
باید بنویسم باز، باید بنویسم بد

هر بیت به تیغی تیز، هر واژه به خون خفته
در سطر منی بانو، هر جمله جنون گفته

بر دوش جهان خوردم از ماندن و رفتن‌ها
من خاطره‌ام بانو در حافظه زن‌ها

با نور تو آلودم با سایه...

باز هم هر ثانیه‌ مرثیه ای تازه شده
شعر من داغ‌ترین روضه بی‌جمله شده

گرچه هر واژه به لب سوخت و بر باد شده
دست من نیست دلم سوی تو معتاد شده

رفتی و هرچه به دل داشتم آوار شد و
شعر در سطر خودش زخمی تکرار شد و

مانده...

گر چه هر ثانیه‌ام مرثیه ای تازه شده ست
شعر من داغ‌ترین روضه ی بی‌جمله شده ست

گرچه هر واژه لبی سوخته بر باد شده
دست من نیست دلم سوی تو معتاد شده

رفتی و هرچه به دل داشتم آوار شد و
شعر در سطر خودش زخمی تکرار شد و...

زخمم از جنسِ سکوت است، ولی داد زدم
با تبر رفتم و در ریشه‌ی فریاد زدم

مرگ، تعارف نداشت از من و من دور نبود
من فقط جرأتِ لبخند به بیداد زدم

تا نفس هست در این سینه خطر هست هنوز
تا دلی هست دل از وسوسه لبریز شود

تو نباشی، من و این حجمِ سیاهِ بی‌حرف
در شب سرکش دیروز تو غم ریز شود

تو کجا بودی آن دم که جهان خون می‌خورد
من کجا بودم آن دم که تن افتاد...

عشق یعنی که بمانی وسطِ خون خودت
سر به لبخند ببازی، به جنونِ خودت

عشق یعنی همه‌جا مرگ، ولی راه نجات
عشق یعنی که بسوزی به درونِ خودت

دل به تاراج دلم دادم و تارم تو شدی
زخم بر زخم فزودم که شکارم تو شدی

نه فراموشی و نه مرهم...

نه سرِ صلح به جان است و نه تابِ ستیزم
به لبم خنده ولی زهر به کام است هنوزم

تو بیا، یا که بزن تیر و تمامم کن دیگر
این چنین نیمه مردن نه روا نیست عزیزم

دست بردم به شاخه‌ای ارزان ریشه اما به استخوانم بود
تیغ گشت و برید دستم را عشق زخمی‌ترین زبانم بود

هرچه کردم عبور ممکن نیست از گذرگاه چشم‌هایی که
با نگاهی شبیه تردیدند مثل آیینه‌های تکه تکه

سایه ای مانده در راه است پشت هر پنجره تماشاگر
مثل شعری که...

دست بردم به شاخه‌ای ارزان ریشه اما به استخوانم بود
تیغ برگش برید دستم را عشق زخمی‌ترین زبانم بود

هرچه کردم عبور ممکن نیست از گذرگاه چشم‌هایی که
با نگاهی شبیه تردیدند مثل آیینه‌های تکه تکه

سایه‌ای مانده از تو در راه است
پشت هر پنجره تماشاگر
مثل شعری که...

نه آوازم نه فریادم نه اشکم می شود تسکین
جهان تنگ است بر شعرم که با زخمت شود سنگین

تو آغاز تقدیری که مرگ در آن اثر دارد
و من در قعر اندوهی که از پایان خبر دارد

به پایت بود اگر شعری به پایت ریختم جان را
تو اما...

این لوح پریشانم این سینه ی اسرارم
تصویر تو را خواهد ای ماه شب تارم

گر مرگ رسد روزی با نام تو می‌آیم
با عشق تو می‌میرم با یاد تو بیدارم

هر سو رفتم و دیدم رد تو پدیدار است
این سوختنم بی تو امضای وفادار است

پس حک کنم...

بی تو منم خاطره‌ای سوخته
در دل آتش به تو جان دوخته

هرچه شنیدم همه تردید بود
هر که بدیدم همه تهدید بود

آمده ام تا که بگویی بمان
تا تزنی دم نروم از میان

هر که مرا دید به هم ریخت رفت
در گذرم سایه بیاویخت رفت

شعر مرا...

مرثیه ی بی دوا

بی تو منم خاطره‌ای سوخته
در دل آتش و پری سوخته

هرچه شنیدم همه تردید بود
هر که بدیدم همه تهدید بود

آمده ام تا که بگویی بمان
تا تو نگویی نروم از جهان

هر که مرا دید به هم ریخت رفت
در گذرم سایه بیاویخت...

باز هم شعر ولی بوی جنون می‌آید
زیر هر واژه صدایی ز درون می‌آید

سپری مانده ز من گوشه میدان سکوت
شبه در سینه ولی بخت دوان پایه قنوت

رد شمشیر تو بر حنجره‌ام نقش زده است
وهم جان دادن یک قهر به شب مشق زده است

نه دلی مانده...

از خواب چه می‌خواهی؟ بیداری آشفته است
یک عمر در این کابوس لبخندم این گفته است

در کوچه بی برگشت آواز کسی پژمرد
چشمان توام انگار از خاطره‌ها دل برد

هر حرف که می‌گویند زخمی به دلم باشد
هر پنجره ی بسته تصویر قلم باشد

دل خسته و بی رویا...

از شهر بی‌پناهی تا مرز بی‌قراری
رفتم ولی نبودت شد ابتدای تاری

تو آیه‌ای ز آتش من سوره‌ای ز دردم
هر که تو را می‌خواند من باز تو می‌گردم

از دور اگر چه تنها از جان به تو رسیدم
در شعله‌های آتش با اشک دل چکیدم

آغوش تو پناه است...

ای اشک بی‌قرینه، ای آه بی‌امانم
هر شب ز نام نازت آشفته شد زبانم

خاموش شد چراغی در کوچه‌های روحم
بی‌نور آن دو چشمت تار است کهکشانم

هر صبح با خیالت گل می‌کشد غمم را
هر شب به یاد عشقت می‌سوزد آشیانم

ای باخبر ز حالم، ای دوری‌ات عذابم
بازآ...

"در زیر گنبدت، هزاران آرزو گم می‌شود،
اما در نگاهت، رازهایی است که هیچ‌کس را یارای کشف آن نیست."

جز غم ندیدم ای یار از رفت ناگهانت
کی می‌رسد نسیمی از عطر مهربانت ؟

دریا شد آشیانم طوفان شد آسمانم
گم شد مسیر چشمم در موج بی‌نگاهت

رفتم به جستجویت هر کوی و هر خیالی
دیدم که بی‌نشان است آن نقش جاودانت

هرکس گلی به دامن من با غمی...