متن اشعار طناز صوفی

ترازویِ عدالتِ محض

در کفِ دستِ زمان، ترازویی است پنهان استوار

وزنِ هر کردارِ ما، می‌سنجد با معیاری عیار

نه محبّت یاری‌اش آرد، نه بغض آرد زیان بار

این عدالتِ محض است، فارغ از هر گفتار

آنچه کردی، آنچنانت با تو برمی‌گردد این

از حسابِ دل نباید هیچ دم زد...

راز خلوتگاه اسرار


ندیدم عالم از خود چون که بیرون / ندیدم جز جمال ذات در خون

به هر سو چشم بگشودم، غریبم / که این صحراست، من بر آن غریبم

سماوات و زمین نوری ز جامی / که ساقی ریخت اندر ظلمت فامی

هزاران سال سر بر خاک سودم...

راز خلوتگاه اسرار

ندیدم عالم از خود چون که بیرون / ندیدم جز جمال ذات در خون

به هر سو چشم بگشودم، غریبم / که این صحراست، من بر آن غریبم

سماوات و زمین نوری ز جامی / که ساقی ریخت اندر ظلمت فامی

هزاران سال سر بر خاک سودم...